امیر فرشباف
روزنامه نگار

مقامات لس آنجلس که به شرایط آتش‌سوزی‌های خطرناک عادت کرده‌اند، به یک بازی کهنه روی آوردند؛ 9 کامیون را در مناطق آسیب‌پذیر مستقر کرده و [تنها] 90 آتش‌نشان اضافی را فراخواندند. آتش‌نشانی شهرستان 30 موتور اضافی را به محل اعزام کرد و 100 آتش‌نشان خارج از وظیفه را هم فراخواند. سازمان جنگلداری ایالات متحده نیز کامیون‌ها و واحدهای پشتیبانی و همچنین بولدوزرها، هلیکوپترها و هواپیماها را به محل آورد. اما تا بعد از ظهر سه‌شنبه، پنج ساعت پس از اینکه آتشی در بالای دره‌ای در یکی از محلات ساحلی شعله‌ور شد، مشخص شد که آماده‌سازی‌های آنها کافی نخواهد بود. در حالی که وزش شدید باد با سرعت نزدیک به 160 کیلومتر در ساعت در شهر می‌وزید و باعث پرتاب شدن توده‌های آتش‌زا می‌شد که کل محله‌ها را به آتش می‌کشید، آنتونی مارون، رئیس اداره آتش‌نشانی شهرستان لس‌آنجلس، در یک پست فرماندهی در لبه اقیانوس آرام ایستاده بود. او با خود فکر کرد که آتش غیرقابل توقف به نظر می‌رسد. به گفته وی، آتش «مانند یک قیف، یا مانند یک بزرگراه» حرکت می‌کرد. او گفت: «من می‌دانستم که اگر یک آتش‌سوزی شروع شود، احتمالاً نمی‌توانیم آن را مهار کنیم.»
این آتش‌سوزی‌های گسترده که حداقل 11 نفر را کشته و هزاران خانه را ویران کرده است، این سؤال را مطرح کرده است که آیا ده‌ها اداره آتش‌نشانی فدرال، ایالتی، شهرستانی و شهری که در واکنش به آتش‌سوزی این هفته شرکت داشتند، منابع کافی را به کار گرفته‌اند یا خیر - و اینکه ابزارهای مدرن آتش‌نشانی تا چه اندازه در برابر آتش‌سوزی‌های عظیمی که در دهه گذشته در کالیفرنیا به طور فزاینده‌ای رایج شده‌اند، مؤثر هستند.
فقط چند ساعت طول کشید تا وضعیتی ایجاد شود که شباهتی به هشدار معمولی قرمز - هشداری برای وزش بادهای «سانتا آنا» در صحرای موهاوی - نداشت. آتش‌سوزی بزرگ دومی در آلتادنا، رخ داد و بیش از 5 هزار سازه را ویران کرد. آتش‌سوزی سومی در سیلمار، در شمال و آتش‌سوزی دیگری روز بعد در تپه‌های هالیوود رخ داد. مارون در مصاحبه‌ای گفت: «دفعه بعد هیچ کار متفاوتی انجام نخواهم داد، زیرا احساس نمی‌کنم این بار کار اشتباهی انجام داده باشم.» مقامات آتش‌نشانی شهر لس‌آنجلس دیدگاه مشابهی داشتند.
 
آتش نشانی بودجه نداشت
مسأله منابع [مالی] تقریباً به طور قطع در روزهای آینده با تحلیل واکنش‌ها به بحران آتش‌سوزی مطرح خواهد شد. اداره آتش‌نشانی لس‌آنجلس سال‌هاست که گفته است به طور خطرناکی کمبود بودجه دارد. یادداشتی که در ماه دسامبر توسط کراولی، رئیس آتش‌نشانی شهر به مقامات ارشد شهر ارسال شد، شکایت داشت که کاهش بودجه اخیر «به طور جدی ظرفیت ایجاد آمادگی، آموزش و واکنش به بحران در مقیاس بزرگ، از جمله آتش‌سوزی‌های جنگلی را محدود کرده است.»
اما عوامل دیگری نیز در کار هستند. کارشناسان آتش‌سوزی مدت‌هاست هشدار داده‌اند که تغییرات آب و هوایی و ساخت و ساز بی‌رویه خانه در خارج از مناطق شهری، توانایی آتش‌نشانان را برای جلوگیری و مهار آتش‌سوزی‌ها تحت فشار قرار می‌دهد. با افزایش اندازه و پیچیدگی آتش‌سوزی‌ها، کالیفرنیا از طریق کاستن از حجم و تراکم بوته‌ها در جنگل‌ها و تقویت ایمنی شبکه‌های برق خانگی، به دنبال کاهش آتش‌سوزی‌ها بوده است. اما به گفته آنها، این اقدامات بسیار ناکافی بوده است.
آتش‌سوزی‌های لس‌آنجلس همچنین این سؤال مهم را مطرح کرده است که چگونه ادارات می‌توانند همزمان با این همه آتش‌سوزی قدرتمند مبارزه کنند. پس از اینکه آتش‌سوزی وُلسی بیش از 1600 سازه را در بخش شمالی شهرستان در سال 2018 سوزاند - همزمان با شعله‌ور شدن دیگر آتش‌سوزی‌های بزرگ در سراسر ایالت – یک ارزیابی منتشر شد که نشان می‌داد گسترش همزمان آتش، توانایی سایر آژانس‌های آتش‌نشانی را کاهش داده است. مسأله استقرار اولیه قطعاً یکی از کلیدهای درک پاسخ خواهد بود. کارشناسان آتش‌نشانی موافقند که داشتن موتورها و آتش‌نشانان بسیار نزدیک به محل فراگیری آتش ضروری است، بویژه در شرایط وزش باد. آتش‌سوزی‌ها در این موارد باید فوراً خاموش شوند، در غیر این صورت به احتمال زیاد از کنترل خارج می‌شوند.
پاتریک باتلر، معاون سابق رئیس اداره آتش‌نشانی لس‌آنجلس که مسئول پاسخگویی به بسیاری از آتش‌سوزی‌های عمده‌ای بوده که شهر در دهه گذشته با آن مواجه بوده است، گفت: با افزایش تهدید آتش‌سوزی‌های بسیار مخرب، مقامات آتش‌نشانی باید در زمان وزش بادهای شدید، مناطق مستعد آتش‌سوزی را با موتورهای آتش‌نشانی و نیروهای اضافی پر کنند. اما چنین استقرارهای اولیه هزینه بسیار زیادی دارد و رؤسای آتش‌نشانی اغلب در متقاعد کردن رهبران سیاسی به صرف مکرر این پول با مشکل مواجه می‌شوند - بویژه هنگامی که هیچ آتش‌سوزی رخ ندهد.
 
هشدارها ناکارآمدند
پس از وقوع و گسترش چند دور آتش سوزی بزرگ، تیم‌های امدادی از سراسر غرب و فراتر از آن، به سمت لس آنجلس سرازیر شدند، ولی نتوانستند از پیش روی شعله‌های خشمگین آتش جلوگیری کنند. کاپیتان جیسون رولستون از اداره آتش‌نشانی شهرستان اورنج، گفت: «در ساعات اولیه آتش سوزی‌ها، منابع کمیاب بود. خانه‌های زیادی نیاز به محافظت داشتند و موتورهای آتش‌نشانی کافی نبودند.»
باد به قدری قدرتمند می‌وزید که دود در سراسر زمین می‌جوشید. آتش‌نشانان گفتند که باران خاکستر و دوده گاهی اوقات آنقدر زیاد بود که حتی برای حرکت در منطقه آتش‌سوزی نیز با مشکل مواجه می‌شدند.
برخی از آتش‌نشانان گفتند که تقاضا برای سیستم‌های آب آنقدر زیاد بود که آب تمام شده است. مقامات آتش‌نشانی همچنان بر نجات جان افراد و خانه‌ها تمرکز داشتند و گفتند که بعداً به بررسی این موضوع خواهند پرداخت که آیا آمادگی‌هایشان کافی بوده است یا خیر.«مارون» روز شنبه در یک کنفرانس خبری گفت: «این فاجعه به دلیل کمبود آمادگی و تصمیم‌گیری رخ نداده؛ بلکه یک بلای طبیعی بوده است.»
به گفته چندین کارشناس، تحلیل‌های آینده باید در نظر بگیرند که دستورالعمل‌هایی که مدت‌هاست واکنش‌های هشدار قرمز برای آتش‌سوزی را تعیین کرده‌اند، ممکن است دیگر کارایی نداشته باشند، زیرا آب و هوا و آتش‌سوزی‌ها شدیدتر می‌شوند.
زِو یاروسلاوسکی، عضو سابق شورای شهر لس‌آنجلس و سرپرست شهرستان که مدت طولانی در این سمت بوده است، گفت: «باید یک بررسی جدی در مورد کاربری اراضی، مسیرهای فرار، فشار و تأمین آب انجام شود.» یاروسلاوسکی گفت که این آتش‌سوزی ممکن است به عنوان لحظه «پرل هاربر» (حمله تاریخی ژاپن به پایگاه دریایی ایالات متحده در جزایر هاوایی) عمل کند؛ زنگ هشداری که نشان دهنده سؤالات اساسی جدیدی در مورد چگونگی مواجهه شهر با تهدید آتش‌سوزی‌های جنگلی است. او گفت: «بسیاری از مسائل مورد ارزیابی مجدد قرار خواهند گرفت.»