اردلان آشتیانی
 کارشناس فوتبال

دربی ۱۰۶ بیش از هر چیز یادآور این واقعیت بود که گاهی نتیجه برای دو تیم اهمیت بیشتری از کیفیت بازی پیدا می‌کند. هر دو تیم از همان دقایق ابتدایی نشانه‌هایی از رضایت به تساوی را بروز دادند و در نهایت، این هواداران بودند که با یک نمایش کم‌هیجان و فاقد جسارت، از استادیوم و پای تلویزیون ناامید شدند. پرسپولیس در نیمه اول نمایش بهتری داشت و چند بار توانست ساختار دفاعی استقلال را دچار مشکل کند. حرکت‌های ترکیبی در میانه میدان و نفوذهای عمقی، دو سه موقعیت جدی روی دروازه استقلال ساخت؛ اما آنتونیو آدان با واکنش‌های قابل‌تحسین مانع از فروپاشی دروازه تیمش شد. در سمت مقابل، استقلال با درک ضعف سرعتی سرجیو اوریه، برنامه حمله خود را روی ارسال‌ها و نفوذهای کناری بنا کرده بود؛ برنامه‌ای که اگرچه چند بار پیام نیازمند را به واکنش واداشت اما منجر به موقعیت قطعی نشد. استوری‌های مدیران دو باشگاه در روزهای پیش از مسابقه و فضای ملتهب مدیریتی، عاملی بود که بار روانی سنگینی بر دو تیم تحمیل کرد. بازیکنان به‌جای بازی برای پیروزی، بیشتر به بازی برای نباختن تن دادند و این، ماهیت دربی را از نبرد تاکتیکی به مسابقه‌ای محتاطانه تبدیل کرد. با آغاز نیمه دوم، سطح فنی بازی به‌شدت افت کرد. ساختارهای تاکتیکی از هم گسسته بود، پاس‌های عمقی و حملات طراحی‌شده جای خود را به ارسال‌های بی‌هدف از کناره‌ها داد و دو خط دفاعی به‌سادگی این توپ‌های بلند را دفع می‌کردند. اگر دربی قرار است ویترین فوتبال ایران باشد، چنین کیفیتی نه‌تنها بیننده را دلسرد می‌کند بلکه پیام خوشایندی برای فوتبال منطقه هم ندارد. در نهایت، نتیجه مساوی برای هر دو سرمربی مطلوب بود؛ استقلال در صدر ماند و پرسپولیس فاصله را به یک امتیاز کاهش داد. اما در روزی که تصمیمات تاکتیکی محافظه‌کارانه بر میل به پیروزی غلبه کرد، بزرگ‌ترین بازنده این مسابقه هوادارانی بودند که چشم‌انتظار یک نمایش بزرگ مانده بودند.