خمیازه به جای VAR

دربی ۱۰۶ از منظر داوری و مدیریت بازی، یکی از کم‌تنش‌ترین شهرآوردهای سال‌های اخیر بود؛ مسابقه‌ای که برخلاف سنت همیشگی دربی‌ها، هیچ صحنه چالشی در محوطه جریمه‌ها و هیچ برخورد مشکوکی که نیازمند مداخله VAR باشد، به ثبت نرسید. این امر، فشار تصمیم‌گیری را به حداقل رساند و اجازه داد وحید کاظمی جریان بازی را با اتکا به قضاوت میدانی کنترل کند. نبود لحظات پرریسک، از جمله تکل‌های مرزی، برخوردهای آستانه کارت یا جدال‌های تن‌به‌تن با احتمال خطای پنالتی، باعث شد داور مسابقه بدون نیاز به توقف‌های طولانی، ریتم بازی را حفظ کند؛ موضوعی که برای هر دو تیم امکان تداوم ساختارهای تاکتیکی را فراهم آورد.
از منظر فنی، آرامش داوری به بازیکنان کمک کرد تا تمرکز بیشتری روی نبردهای میانه میدان داشته باشند و بازی بیشتر به سمت تقابل‌های موقعیتی و بسته‌بودن خطوط پیش رفت. فقدان VAR در صحنه‌های کلیدی، نه به‌دلیل نبود سیستم، بلکه به‌واسطه کیفیت مدیریت برخوردها و فاصله‌گیری مناسب داور از توپ بود؛ عاملی که احتمال تصمیم‌های بحث‌برانگیز را به حداقل رساند. در نهایت، دربی ۱۰۶ نمونه‌ای واضح از تأثیر متقابل «رفتار بازیکنان»، «چیدمان کم‌برخورد» و «قضاوت بی‌حاشیه» بود؛ مسابقه‌ای که نشان داد گاهی نبود VAR در گزارش مسابقه، خود تبدیل به یک نکته فنی  قابل‌توجه می‌شود.