در حافظه موقت ذخیره شد...
جای خالی جسارت و گل در نبرد پرجنجال و بیخاصیت
هیچ-هیچ و دیگر هیچ
به نظر میرسید پرسپولیس و استقلال با مربیان خارجی و گرانقیمت خود، این بار دست کم عملکردی هجومی را ارائه دهند اما نه اوسمار مربی برزیلی پرسپولیس و نه ساپینتو سرمربی پرتغالی استقلال، برنامه جسورانهای برای رسیدن به دروازه حریف نداشتند و تجمع بازیکنان جلوی دروازه خودی را ترجیح
میدادند.
پرسپولیس بازی را با مالکیت توپ آغاز کرد و عملکرد بهتری در دقایق ابتدایی داشت، هرچند که این مالکیت منجر به موقعیت خطرناکی نمیشد. البته یکی دو بار اوستون اورونوف ستاره ازبکستانی پرسپولیس در موقعیتهای خوبی قرار گرفت که توانست به سمت دروازه استقلال ضربه بزند اما هر دو بار با جایگیری خوب آدان دروازه بان استقلال مواجه شد و کاری از پیش نبرد. در نیمه اول، استقلال هم روی یک حمله خطرناک میتوانست به گل برسد اما پیام نیازمند با واکنشهایی که البته چندان مطمئن نبود توپ را دفع کرد. نیمه دوم اما استقلال شروع به مراتب بهتری داشت و میتوانست در دو موقعیت عالی به گل برسد که بیدقتی مهاجمان این تیم و عملکرد خوب پیام نیازمند مانع گلزنی
آبیها شد.
بعد از این موقعیتها، گویی پرسپولیسیها بیشتر به آسیب پذیر بودن لایههای دفاعی خود پی بردند و به همین دلیل سعی کردند راههای نفوذ استقلال را ببندند. در این نیمه توپ بیشتر در میانه میدان در جریان بود و دو تیم توان چندانی برای حمله کردن از خود نشان نمیدادند. تعویضهای کم تعداد هر دو سرمربی نشان میداد که تا چه حد به حفظ وضعیت موجود راضی هستند. استقلال فقط یک تعویض انجام داد و پرسپولیس دو تعویض. در نهایت این بازی بعد از هیاهوی فراوان بابت انتخاب میزبان، نحوه حضور تماشاگران و سپس بحثهای زیاد در مورد ستارههای دو تیم و انتظار یک بازی هجومی، بدون هیچ دستاوردی با یک تساوی خنثی
به پایان رسید.
لبخندی که در پایان بازی بر لب همه اعضای دو تیم دیده میشد، به خوبی ثابت میکرد که همه آنها از این نتیجه راضی هستند.
