فائزه زمانی
خبرنگار

 اولین‌ها همیشه یک طعم دیگری دارند، درست مثل نقره دنیا آقایی که اولین مدال تاریخ کوراش دختران در بازی‌های آسیایی بود.هرچند این مدال طلا نشد اما این نقره سد شکن هم عیارش کم از طلا نبود.آقایی که آسیب قدیمی در ناحیه زانو داشت، به گفته خودش در این مسیر ناامید نشد تا بعد از سال‌ها بالاخره حقش را از روزهای سخت گذشته بگیرد.گفت‌و‌گوی ما را با این ستاره تاریخ ساز بخوانید:
 همیشه اولین‌ها حس و حال متفاوتی دارند. کسب اولین مدال تاریخ کوراش بانوان در بازی‌های آسیایی چه حس و حالی دارد؟
بعد از 17 سال تلاش و زحمت شبانه‌روزی بالاخره به حقم در کوراش رسیدم. باتوجه به اینکه کوراش در المپیک نیست، از بچگی رؤیای مدال بازی‌های آسیایی را داشتم. بعد از آسیب‌دیدگی ای که داشتم ناامید نشدم، خدا هم کمک کرد و توانستم به این مدال تاریخی برسم.
در فینال چه اتفاقی افتاد که حریف کوراش‌کار چینی نشدی؟
در فینال با حریف چینی روبه‌رو شدم که به‌شدت قدر بود، سالن هم جو عجیبی داشت و همه چیز به نفع حریفم بود. دوست داشتم مدالم طلایی باشد اما حریفم واقعاً قدرتمند بود و از پسش برنیامدم. از طرفی هم مصدومیت قدیمی زانو در فینال اذیتم کرد.
مصدومیت زانویت نگران کننده که نیست؟
فعلاً در حال استراحت هستم. از چند روز دیگر مجدداً تمریناتم را شروع می‌کنم و باید ببینم اوضاع زانویم چطور است.آسیب زانویم قدیمی است و هرچندوقت یک‌بار اذیتم می‌کند.
حمایت‌ها قبل از بازی‌های آسیایی در حد مدال‌آوری بود؟
از زمانی که کوراش زیرمجموعه فدراسیون ووشو قرارگرفت اوضاع بهتر شد. صدیقی هم همه جوره ما را حمایت کرد که تبعیضی بین کوراش و ووشو حس نشود.
فدراسیون قبل و حین بازی‌ها برایمان سنگ تمام گذاشت. نصیرنژاد دبیرکل فدراسیون بین‌المللی کوراش هم کم نگذاشت و از ما حمایت کرد.
دلیل اینکه کوراش آن‌طور که باید شناخته نشده، چیست؟
متأسفانه کوراش هنوز شناخته شده نیست.خیلی‌ها هنوز نمی‌دانند این رشته چیست و فرقش را با جودو و کشتی نمی‌دانند.فکر می‌کنم رسانه‌ها کمتر به این رشته می‌پردازند در حالی که در دو دوره بازی‌های آسیایی حضور داشته است.