نگاهی به مسئولیت اجتماعی ستاره‌های ورزش
پهلوان‌های قرن بیست‌و یکم!
اگر پوریای ولی، پوریای ولی شد و غلامرضا تختی جهان‌پهلوان، تنها به‌خاطر قهرمانی‌ها و در خاک خواباندن حریفانشان نبود. پوریای ولی، به‌خاطر شادی دل مادری روی تشک به حریفش باخت. باختی که جوانی را به آرزویش رساند و پوریای ولی را اسطوره کرد. غلامرضا تختی را مدال‌های جهانی‌اش پرآوازه کرد اما وقتی برای کمک به مردم زلزله زده بوئین‌زهرا آستین بالا زد، در تاریخ ماندگار شد و جهان‌پهلوان لقب گرفت. راز ماندگاری آنها مردمداری و احساس مسئولیتی بود که در قبال مردم داشتند. ویژگی که شاید خیلی از قهرمانان ورزشی به‌راحتی از کنار آن رد می‌شوند. با این حال در ایران و دنیا هم هستند ورزشکارانی که نه تنها از ادای مسئولیت اجتماعی فرار نمی‌کنند، بلکه با جان و دل آن را انجام می‌دهند.
لیونل مسی و اولویت کار برای بچه‌ها
لیونل مسی بازیکن اعجوبه آرژانتینی، بعداز سال‌ها بازی در بارسلونای اسپانیا و پاری سن ژرمن فرانسه، خبرهای جدیدش را باید از اینترمیامی امریکا شنید.
او هم جور دیگری در کارهای خیریه فعال است. مسی که کمبود هورمون‌های رشد داشت و با کمک باشگاه بارسلونا درمان کرد، کمک به کودکان بیمار را در اولویت کارهای خیریه‌اش گذاشت و حتی مؤسسه‌ای به نام The Leo Messi foundation برای کمک به حفظ سلامت کودکان راه‌اندازی کرد، این تنها کار خیر او نبود. ستاره آرژانتینی به کمپینهای پیشگیری از شیوع ایدز و تحصیل افراد فقیر کمک‌های زیاد کرده است.
سنگ تمام سادیو مانه برای اهالی روستایش
سادیو مانه، بازیکن مسلمان سنگالی که بعداز لیورپول برای بایرن مونیخ آلمان بازی می‌کند به الهام‌بخش ساده‌زیست معروف است. فوتبالیستی که این روزها در اروپا زندگی می‌کند، اما مردم روستایش بامبالی را فراموش نکرده. روستای دور افتاده‌ای در سنگال و محل تولدش. مانه با فراهم کردن امکانات آن را به روستایی نمونه و ایده‌آل تبدیل کرده است. او با ساخت مدرسه، بیمارستان، مسجد، نصب شبکه برای دسترسی مردم به اینترنت، پرداخت ماهیانه ۷۰ یورویی به هر خانواده و تهیه لپ‌تاپ برای دانش‌آموزان ممتاز و ساخت اداره پست و پمپ بنزین امکانات اولیه را برای زندگی بهتر اهالی روستایش فراهم کرده تا بلکه دورافتادگی‌اش جبران شود.
فوق ستاره در فوتبال و کار خیر
کریستین رونالدو فوق‌ستاره پرتغالی فوتبال را خیلی‌ها، سال‌ها با گل‌هایش در تیم‌های بزرگ یونایتد، رئال مادرید و یوونتوس می‌شناختند که هوادارانش را از همه دنیا در استادیوم و پای تلویزیون میخکوب می‌کرد. فوتبالیستی که شاید رفتار مغرورانه‌اش در زمین خیلی‌ها را شاکی کرده باشد، اما از رفتار خاکی و سخاوتش بیرون از مستطیل سبز بی‌خبر هستند. کارهای ریز و درشت از اهدای خون و مغز استخوان گرفته تا کمک‌های مالی، حتی بخشش پاداش‌هایش به سه مؤسسه خیریه، حراج کفش طلای 2011 و توپ طلای 2017، حتی پیام ضبط شده‌اش در سال ۲۰۱۶ برای کودکان آسیب‌دیده سوریه که آنها را «قهرمانان واقعی» خواند و گفت: «من با شما هستم» و البته کمک مخفیانه‌اش به بنیاد نجات کودکان که خواست فاش نشود. دلجویی از هوادار سرطانی‌اش با دیدار و تقدیم یکی از گل‌هایش به او. تأمین هزینه جراحی هواداری که تومور مغزی داشت. رونالدو جدای از کمک‌های نقدی و کارهای خیرخواهانه‌اش، به هوادارانش برای گرفتن عکس یادگاری و امضا هم دریغ نمی‌کند.
