چرا سینمای ایران از ایجاد «روحیه علم‌گرایی» غفلت می‌کند؟
رضا پورحسین: یک نکته درباره جشنواره چهل و یکم، کاهش «تلخ‌گرایی» درباره مسائل رایج اجتماعی است. ببینید وظیفه فیلمساز انعکاس مسائل جامعه خویش و حتی جامعه جهانی است. این انعکاس اگر «واقع‌گرایانه» باشد، مأموریت به خوبی انجام می‌شود؛ اما دوری از واقع‌گرایی و القای جامعه‌ای چرک و سیاه، منصفانه نیست. این همان «قضاوتی» است که به دور از انصاف است و موجب یأس در مخاطبان خواهد شد. «گشتالت» و برآیند سینما «امید و پیشرفت» به سوی «افق»هاست، فیلمساز می‌تواند واقع‌گرا باشد، مسائل منفی اجتماعی را به خوبی مطرح کند، آسیب‌های اجتماعی را بیان نماید؛ اما حق ندارد هیجانات شخصی خود را به گونه‌ای بروز دهد که گردی از افسردگی و ناامیدی را بر سر جامعه بیفشاند. نکته دیگر کمبود فیلم‌هایی است که مؤید گفتمان‌های رایج کشور است. ملاحظه کنید، «گفتمان علمی» عامل اصلی پیشرفت و اقتدار امروز ایران اسلامی است. پیشرفت‌های ما درحالی است که در چندین باشگاه علمی «های تک» وارد شده‌ایم. در این موضوع، جهان به دیده تحسین به پیشرفت‌های «علمی و فناورانه» ما نگاه می‌کند، اما متأسفانه خودمان آن را منعکس نمی‌کنیم و با هزاران تأسف گاهی شاهد «خود تحقیری» و «خود تخریبی» نیز هستیم. چرا سینمای ما از ایجاد «روحیه علم گرایی» غفلت می‌کند؟ مایه علمی آن کم است، یا دغدغه آن کمینه است؟
بخشی از یادداشت عضو هیأت انتخاب جشنواره فیلم فجر در سایت خبری این رویداد