علی لطیفی
کارشناس فوتبال

برخی از فدراسیون‌های ورزشی ما از سیستم مدیریتی معیوبی رنج می‌برند. ورزش ایران سال‌هاست با چالش ریخت‌وپاش‌های عجیب و غیرقابل ‌توجیه مواجه بوده، اما ما هیچ‌گاه به‌ طور جدی در مسیر اصلاح این وضعیت گام برنداشته‌ایم.
در برخی از فدراسیون‌ها، اساساً سیستم مدیریتی استاندارد وجود ندارد و به ‌جای شایسته‌سالاری و انتخاب مدیری که دانش آکادمیک این حرفه را دارد و سال‌ها عملکرد خود را اثبات کرده، افرادی صرفاً با اتکا به حمایت اعضای مجامع انتخاباتی رأی می‌آورند. نتیجه چنین روندی، گرفتار شدن برخی فدراسیون‌ها در هرج‌‌ومرج مدیریتی است؛ هرج‌ومرجی که خود را در قالب ریخت‌وپاش‌های مالی، جذب مربیان بی‌کیفیت، لشکرکشی اعضای هیأت‌ رئیسه به مسابقات مختلف و انباشت بدهی‌های سنگین در باشگاه‌های تحت مدیریت آن فدراسیون، نشان می‌دهد. از سوی دیگر، برخی فدراسیون‌ها با نوعی سیستم مدیریتی «گلخانه‌ای» اداره می‌شوند؛ به این معنا که بخشی از امور بر اساس تخصص پیش می‌رود، اما همان مدیر متخصص به‌‌سادگی کنار گذاشته شده و مدیری ناموفق جایگزین او می‌‌شود؛ مدیری که بار دیگر، ساختاری را که تا حدی شکل گرفته، تخریب می‌کند و همه چیز را از نو و بدون برنامه می‌سازد.
در حوزه باشگاه‌داری نیز دقیقاً به همین منوال رفتار کرده‌ایم. برای مثال، در یکی از باشگاه های پایتخت، پیش از آنکه این باشگاه به مجموعه هلدینگ واگذار شود، بدهی‌های سنگینی به بار آورد که ریشه آنها در عملکرد مدیریت وقت بود؛ با این حال تا به امروز به‌روشنی مشخص نشد این بدهی‌ها چگونه و در چه مسیری شکل گرفته‌اند.
ورزش کشور باید به سمتی حرکت کند که به ‌جای ادامه دادن یک ساختار معیوب، شجاعت تخریب اصولی آن را داشته باشد و با اصلاح بنیادین ساختار، دوباره در مسیری درست و سالم پرورش یابد. متأسفانه در برخی مدیریت‌های ورزشی شاهد تخصص‌محوری نیستیم و افراد در جایگاه‌هایی کاملاً نامرتبط قرار می‌گیرند. اگر به شایسته‌سالاری پایبند نباشیم، نه‌تنها با بحران بودجه مواجه خواهیم شد، بلکه خطر فروپاشی اقتصادی ورزش کشور نیز دور از انتظار نخواهد بود.