مجید توفیق
کارشناس بسکتبال

سه سال و جذب پنج مربی خارجی، بیش از هر چیز به معنای خروج دلار از کشور بوده است. باید بررسی شود که در قبال همین میزان هزینه ارزی و استفاده از مربیان خارجی ارزان‌قیمت، چه دستاورد مشخصی برای بسکتبال پایه حاصل شده است؟
مربیان خارجی چوب جادویی ندارند. زمانی که هنوز بسیاری از کارهای زیرساختی و اساسی انجام نشده، حضور مقطعی و بی‌برنامه مربیان خارجی نه‌تنها نتیجه‌ای ندارد، بلکه گاهی به اتلاف منابع نیز منجر می‌شود.
فدراسیون بسکتبال طی سه سال گذشته، پنج مربی خارجی را به‌عنوان مربی در رده‌های پایه جذب کرده، اما هیچ ارزیابی شفافی از عملکرد این مربیان ارائه نشده است. کاتاراچ، بچیروویچ، میلوویچ و ایوانوویچ، مربیان خارجی این دوره بودند و اکنون نیز ماتیچ به این جمع اضافه شده است. در اینجا سؤالاتی مطرح می‌شود که از مربیان قبلی چه نتیجه‌ای گرفته‌ایم و چه نظارتی بر کار آنها وجود داشته است؟ از ماتیچ چه انتظاری داریم که مربیان پیشین نتوانستند برآورده کنند؟
پیش از به‌کارگیری مربیان خارجی، باید پیش‌نیازهای بسکتبال پایه فراهم شود. ما در ساختار مسابقات پایه دچار اختلال جدی شده‌ایم. در اواسط دهه ۸۰، سه دوره لیگ جوانان باشگاه‌های ایران برگزار شد که از کیفیت فنی بالایی برخوردار بود. اما در سال‌های اخیر، به‌ جای مسابقات قهرمانی کشور، لیگ‌های رده‌های سنی به ‌صورت خودگردان اداره می‌شوند؛ به این معنا که برخی از تیم‌ها توسط خانواده‌ها مدیریت می‌شوند.
به ‌جای این ریخت‌وپاش‌های مالی برای جذب مربیان خارجی، می‌توان از مربیان داخلی استفاده کرد؛ مربیانی که همین نسل‌های طلایی و ملی‌پوشان کاپ آسیا و تیم دارنده مدال برنز را پرورش داده‌اند. به نظر من، هر فدراسیونی باید از جذب مربیان خارجی بدون بررسی دقیق، ارزیابی تخصصی و عبور از فیلترهای فنی و کمیته‌های کارشناسی پرهیز کند. این مسأله نه‌تنها می‌تواند کیفیت فنی تیم را کاهش دهد، بلکه سرمربی را نیز در برابر رسانه‌ها و هواداران تحت فشار قرار می‌دهد.