داوود مهدوی‌زادگان  
عضو هیأت علمی پژوهشگاه علوم انسانی

چند هفته است که از حمله وحشیانه اسرائیل غاصب علیه مردم مظلوم غزه می‌گذرد. تا کنون در این جنگ نابرابر بیش از ۹هزار انسان بی‌گناه که نیمی از آنها زنان و کودکان هستند به شهادت رسیده‌اند. بیمارستان‌ها، مراکز درمانی، مدارس و مساجد غزه در اثر بمباران صهیونیست‌ها تخریب شده است. مردم سراسر جهان علیه ددمنشی صهیونیست‌ها و امریکا و حامیان غربی‌شان به پا خاسته و اعتراضات خیابانی به راه انداخته‌اند.
مردم ایران هم علیه جنایات رژیم اشغالگر قدس به خروش آمده و هر یک به نحوی خشم و نفرت خود را ابراز کرده و برای نجات مردم مظلوم غزه دست به دعا برداشته‌اند و از دولت انقلابی خواهان امداد‌رسانی به این مردم محاصره شده هستند.
اما در این میان، جبهه معارض، همان‌ها که سال گذشته به بهانه مرگ طبیعی یک بانوی ایرانی بلوا به پا کردند و دنبال به آتش‌ کشیدن قیصریه بودند و فریاد زن و زندگی‌شان بلند شده بود، این روزها یا روزه سکوت گرفته‌اند یا از روی اجبار به صورت دوپهلو بیانیه صادر کرده و هر دو طرف ظالم و مظلوم را محکوم می‌کنند.
برخی از آنان ناباورانه گویی خود را به جهالت زده و مدافعین مسلح مردم غزه را به آغاز جنگ متهم و محکوم کرده‌اند. در حالی که کیست نداند صهیونیست‌ها ده‌ها سال است این جنگ و تجاوز را آغاز کرده و هر سال حلقه محاصره را تنگ‌تر و سخت‌تر می‌کنند.
سؤال اساسی این است که چرا جبهه معارض حاضر نیست همراه با مردم ایران و دیگر کشورها، به‌طور صریح و شفاف جنایات رژیم اشغالگر قدس را محکوم کند؟ چرا به بهانه‌های واهی از ابراز انزجار علیه نسل‌کشی صهیونیست‌ها طفره می‌رود و صف خود را از ملت جدا کرده است؟ آیا حمایت از ملت مظلوم تا این اندازه سخت و دشوار است؟
دست کم دو پاسخ برای این پرسش مهم وجود دارد؛ نخست اینکه حمایت و دفاع از ملت مظلوم فلسطین به معنای حمایت از خط مقاومت است و جبهه مقاومت با محوریت ایران انقلابی شکل گرفته است. دشمنی اینان با حماس و حزب‌الله لبنان و انصار‌الله یمن هم بدین خاطر است که آنها دوست ایران انقلابی هستند.
اما دلیل دوم سکوت و عدم شفافیت در محکوم کردن‌شان ادای دین به صهیونیست‌هاست. به هر حال، سال گذشته در جریان اغتشاشات خونینی که جبهه مخالف، معارض و معاند علیه ملت و نظام اسلامی به راه انداخته بود، صهیونیست‌ها و قدرت‌های غربی تمام توان رسانه‌ای و مادی خود را برای حمایت از آنان وارد صحنه کردند، از این رو، متقابلاً جبهه معارض وظیفه‌ خود می‌دانند که در کنار رژیم اشغالگر قدس قرار گیرند و دفاع ملی فلسطینیان را محکوم کنند.
هیچ بدنامی برای جریانات و کنشگران سیاسی بالاتر از این نیست که آنان خود را مدیون دولتی جعلی، غاصب و جنایتکار بدانند و برای ادای دین، مظلومیت ملت ستم‌دیده را نبینند. در داخل، فریاد وا مظلوما سر می‌دهند و در سطح منطقه از ظالم حمایت می‌کنند. نفرت‌شان از اسلام سیاسی آنان را تا به این درجه از همروی با نظام سلطه جهانی و صهیونیست‌ها سوق داده است.  اکنون بیش از هر زمان دیگری معلوم می‌شود که جانم فدای ایران گفتن‌شان تا چه اندازه تهی و پوشالی است. هرگز، فدایی ملت در کنار دشمن ملت نمی‌ایستد.