مهری رنجبر
خبرنگار

آمده بود تا طلا بگیرد. حسین رسولی دلش نمی‌خواست مدال پرتاب دیسک از دست ایران برود. همین اتفاق هم افتاد، دل به دریا زد و ریسک پارگی عضله سینه‌اش را به جان خرید و با درد پرتاب کرد. پرتاب 62 متر و 4 سانتیمتری که مدال طلا را به سینه‌اش و نام ایران سنجاق کرد.

‌چرا پرتاب را با 59 متر شروع کردی؟
هدف من پرتاب بالای 63 متر بود، اما کشیدگی عضله سینه‌ام، قبل از بازی‌ها کار را خراب کرد، همان موقع گفتند اگر پرتاب بلند داشته باشی طول درمان بیشتر می‌شود. بنابراین 20- 15 روز مانده به بازی‌ها پرتاب نمی‌کردم و حتی پرس سینه هم نمی‌زدم و تنها فیزیوتراپی می‌کردم. من در مسابقه دو پرتاب آزمایشی کردم که در پرتاب دوم عضله‌ام خیلی دردگرفت و همین تمرکزم را بهم ریخت و پرتاب‌هایم را با 59 متر شروع کردم. وقتی عضله‌ای درد می‌گیرد و ترس از پارگی آن داری، اجازه نمی‌دهد روی تکنیکت تمرکز کنی. من از ترس اینکه مبادا عضله سینه‌ام در پرتاب خوب پاره شود، روی تکنیکم تمرکز نکردم. ولی با این حال گفتم هرچه می‌خواهد بشود، من پرتابم را با همه زورم انجام می‌دهم چون برای طلا آمده بودم. دیگر برایم بدنم وعضله‌هایم مهم نبود، اما در پرتاب 5 -4 دیگر نمی‌توانستم دستم را بالا ببرم، من در هانگژو به خاطر اینکه بدنم خوب بود، با ریسک پرتاب کردم، حتی بدون اجرای تکنیک خیلی خوب دیسک را 62 متر پرتاب کردم و خدا را شکر طلا گرفتم.
‌ پرتاب ۶۱ متری احسان حدادی انگار به تو خیلی کمک کرد تا رکورد طلایی را ثبت کنی، درست است؟
وقتی آقای حدادی پرتاب 61 متر را انداخت خیلی خوشحال شدم. می‌دانستم من اگر بیشتر پرتاب نکنم کسی دیگر نمی‌تواند جو مسابقه را دست بگیرد و پرتاب بالایی داشته باشد. برای من مهم مدال برای ایران بود. طلا و نقره هم فرقی نمی‌کرد فقط دلم می‌خواست ایران مدال بگیرد. یعنی خوشحالی‌ام تنها بابت مدال طلا نیست، خوشحالم که یک ایرانی مدال گرفته، چرا که هدفم فقط خوشحالی مردم بود و آنهایی که این مدت برایم زحمت کشیدند.
‌ مدال طلای تو به آسیایی‌ها ثابت کرد طلای دیسک از ایران بیرون برو نیست، نظرت چیست؟
 اگر خدا کمک کند و دعای خیر مردم پشت سرم باشد و بدون هیچ مشکلی تمریناتم را انجام دهم، امیدوارم بتوانم مثل آقای حدادی چندین سال در بازی‌های آسیایی طلا بگیرم و نگذارم طلای دیسک آسیا به کشور دیگری برسد.
‌ برنامه بعدی‌تان سهمیه المپیک است؟ برای پیشرفت بیشتر چه چیزی لازم داری؟
حالا برنامه‌ام سهمیه المپیک 2024 پاریس است، چون به آن خیلی نزدیک هستم. البته تنها به سهمیه فکر نمی‌کنم، بلکه برنامه‌ام مدال المپیک است. برای سهمیه یا مدال المپیک شرایط باید خیلی تغییر کند. من این مدت خیلی سختی کشیدم و بی‌مهری دیدم. واقعاً تنهای تنها با آسیب‌هایم کنار آمدم. فقط به خودم گفتم کسی را نداری و باید تنها تمرین کنی و پیش بروی. همه توکلم به خدا بود تا امروز که تمرین کردم بدون هیچ امکاناتی فقط از خدا مدد گرفتم، می‌خواستم نتیجه زحماتم را بگیرم. من یک دوومیدانی کار هستم ودوومیدانی کار خیلی مظلوم است. مثل فوتبالیست‌ها قراردادهای میلیاردی نداریم. با دست خالی و قراردادهای ناچیز تمرین می‌کنیم بدون توقع، برای همین کار سخت می‌شود و تا یک جایی می‌شود با توکل وغیرت پیش رفت، ولی تمرین ما و تمرین پرتابگران خارجی که رکوردهای بالایی دارند، اصلاً قابل قیاس نیست. امیدوارم مسئولان شرایطی برایم فراهم کنند تا بتوانم برای کشورم درآسیا، جهان و المپیک افتخارآفرینی و دل مردم عزیزم را شاد کنم. اگر امکانات و حمایت مالی می‌خواهم برای این است که از مسیر قهرمانی خارج نشوم. برای خودم چیزی نمی‌خواهم. می‌خواهم در پرتاب دیسک با همه وجود رو به جلو حرکت کنم و با اسلحه پر از گلوله به مسابقات بروم. مسابقات برایم مثل جنگ می‌ماند و نمی‌خواهم مثل سرباز با خشاب خالی در میدان جنگ باشم. کاش مسئولان با درک این مسائل، کمک کنند تا اتفاق بزرگی را برای شادی دل مردم در این روزهای سخت رقم بزنیم و پرچم کشورمان را در دنیا بالاتر از پرچم کشورهای دیگر به اهتزاز درآوریم.

برنامه‌ام سهمیه المپیک 2024 پاریس است، چون به آن خیلی نزدیک هستم. البته تنها به سهمیه فکر نمی‌کنم، بلکه برنامه‌ام مدال المپیک است. برای سهمیه یا مدال المپیک شرایط باید خیلی تغییر کند. من این مدت خیلی سختی کشیدم و بی‌مهری دیدم