رضا اسماعیلی
شاعر
و پژوهشگر

بخش اعظمی از آثار شاعران ما به یکتاپرستی اختصاص دارد، اما امروزه در شعرمان این مهم را فراموش کرده‌ایم و توحید در ادبیات ما جایگاه خود را از دست داده است. این همه پیامبر آمده‌اند که به ما درس یکتا‌پرستی بدهند اما ما این درس را از یاد برده و در واقع به حاشیه پرداخته‌ایم، هرچند سوگ و مرثیه هم ارزشمند است. امروزه انواع ژانرهای ادبی را در کتاب‌های درسی آموزش می‌دهند و می‌گویند شعر حماسی، غنایی، تعلیمی و عرفانی، ولی هیچ اشاره‌ای به شعر دینی و آیینی نشده است. در گذشته برعکس، همه گونه‌های ادبی، آیینی و دینی بوده‌اند. یعنی شعر غنایی، حماسی، اشعار تعلیمی و… همه آیینی بوده و رنگ و بوی مذهب و دینی داشته‌اند.آموزه‌های دینی باید در شعر تجلی یابد، یعنی من مسلمان وقتی می‌خواهم شعر عاشقانه بگویم خود به خود آموزه‌های دینی در شعر من تجلی پیدا ‌کند که نمونه برجسته آن حافظ است؛ در تمام اشعارش مسلمانی بیان می‌شود و نمایان است. او از اخلاق و سلوک دینی می‌گوید. در واقع دین یعنی اخلاق و کرامت‌های انسانی و ضرورت دارد خداوند را در همه حالاتمان ببینیم. بخشی از ادبیات کلاسیک ما الهی‌نامه است. اینها را بخوانید. اینها ذکر هستند و خداوند به‌عنوان ذکر از شما می‌پذیرد. سعدی و حافظ ذکر هستند. ما باید به این نقطه برسیم.
 | بخشی از صحبت‌های این شاعر و محقق ادبی در گرامیداشت چهل‌و‌سومین سالگرد هفته دفاع مقدس/ مهر