رواج ناامیدی در سینما بی‌اخلاقی است
حسین میرزامحمدی
کارگردان کت چرمی
بشر با امید زنده است. همان کسی که فیلمی ناامیدانه می‌سازد، خود امید دارد که روزی فیلمش اکران شود. چگونه به ناامیدی دامن می‌زنی در صورتی که امیدواری روزی فیلمت اکران شود؟ این پارادوکس است. از نظر من رواج ناامیدی، کاری غیراخلاقی است. فرقی ندارد شما به چه مرام، مسلک، دین و آیینی معتقد باشید. رواج ناامیدی، ورای همه این موارد امری غیراخلاقی است. کاری به برخی تفکرات کنونی آقای بیضایی ندارم، اما باید بگویم من امید را از ایشان آموختم. او در همه آثارش زاویه‌ای امیدوارانه دارد. برای مثال در پایان نمایشنامه آرش می‌گوید:«من هنوز مردمی را می‌شناسم که می‌گویند آرش باز خواهد گشت.» آرش، نماد امید است، از این‌رو وظیفه هنرمند این است که به واسطه اثری که خلق می‌کند، بتواند در تلخ‌ترین شکل ممکن نیز لبخند رضایت را روی لبان مخاطب بنشاند و او را با حالی امیدوارانه از سالن خارج کند، حالی که مخاطب در پایان با خود بگوید:«می‌شود کاری کرد.»
| بخشی از گفته‌های این کارگردان سینما با تسنیم