ناهید ِنی
رضا مهدوی
منتقد هنری نوازنده سنتور مدرس موسیقی و موسیقی پژوه
آوَخ چه استاد نازنینی رفت از بَرِ ما... زنده یاد حسن ناهید مرد خدا بود. مرد متعهد و مقید و متصوّف به آداب و اَدآب . از کسی شنیده نشد هیچگاه غیبت گویی کند. منظم و دقیق و شیک پوش بود. استاد حسن ناهید دوم تیر 1322 در کرمان چشم به جهان گشود و سال ها در شیراز و سپس در تهران زندگانی کرد. عاقبت پس از چندی رنج بیماری در 27 بهمن 1401 دار فانی را وداع گفت. در کودکی با ساز فلوت خود آموز و از راه فرهنگ شنیداری نوازندگی را آغاز کرد. پنجم ابتدایی بود که به عنوان دانش آموز با استعداد به اردوی دانش آموزی رامسر فرستاده شد و در مسابقه ای به چشم و دلِ زنده یاد استاد محمد میرنقیبی از مدرسان و ناظمان هنرستان موسیقی و سرپرست ارکستر گلها می نشیند و او را نفر اول اعلام می کند. به اداره فرهنگ و هنر وقت تهران دعوت می شود و زنده یاد استاد حسین دهلوی بی مزد و منت به او نت و مبانی نظری موسیقی را آموزش می دهد. همزمان نیز به عنوان هنرآموز هنرستان موسیقی، مشغول به تدریس ساز نی می شود. شاگردی استادان بزرگی چون حسن کسایی و حسین تهرانی را کرده بود و سبک و شیوه ها و سلایق مختلف در موسیقی را درنوردید، اما هیچگاه پس از مرحله تقلید در زمان های هنرجویی ایستایی نکرد و خود را به مرحله اجتهاد در فنّ موسیقی رساند. جایی هم گفته بود«هیچ وقت از زنده یاد کسایی تقلید نکردم و به دنبال کار خودم رفتم.» حسن کسایی بسیار او را دوست می داشت و برایش احترام ویژه ای قائل بود که خاص و عام می دانستند. اجراهای بسیار در ارکسترهای کوچک و بزرگ از او به یادگار مانده که به عنوان سرفصل های هر دوره ای در فرهنگ شنیداری تاریخ موسیقی ایران محسوب می شود. کسب دانش نت خوانی و نت نویسی او را به عنوان نخستین مرد نی نواز ایران کرده بود که وارد مجامع مختلف رسانه ای و گروه های گوناگون موسیقایی گردد. اخلاق حسنه و رفتار متشخصانه اش نیز او را الگوی هنری برای همگان ساخت. نوع نی نوازی اش در زمان خود حرکتی ابداعانه و پیشرو محسوب می شد. صدایی که از نی درمی آورد گویی از نای درون شفاف و پاک خود او بود که دراین چوب نیزار تَفت داده می شد و پخته در هر حالتی چه تک نوازی و چه در جمع نوازی نوازشگر گوش ها می شد. اجراهایش در ارکسترهای قبل و بعد از انقلاب به ویژه با زنده یاد استاد فرامرز پایور از یاد نرفتنی است... استاد حسن ناهید شخصیتی متواضع بود تا جایی که اگر جوان کم تجربه ای در کنارش می نشست همراهی، همنوازی و مراعات حال او را می کرد و مثل برخی هنرمندان زمانه که ادا و اطوارهایی دارند نبود و به راحتی قبول زحمت می کرد. برنامه های رسانه ای در رادیو و تلویزیون را از یاد نمی برم سال گذشته در یادمان زنده یاد استاد عبدالوهاب شهیدی که دوستی ای عمیق در سالیان داشتند به همراه استاد میلاد کیایی موسیقیدان برجسته به برنامه «ارغنون» رادیو آمدند. گفت و گویی شد به عنوان آخرین خاطره شنیداری از صدای او در رادیوی جمهوری اسلامی ایران که به تاریخ پیوست.روحش شاد.