اسماعیل علوی
دبیر گروه پایداری

فرا رسیدن سوم شعبان و مناسبت زادروز اباعبدالله الحسین(ع) مجال دگرباره‌ای است تا فصاحت سیمای حقیقی‌ زاده علی(ع) وفاطمه(س) نمایان و روایت تلاقی «عقل» و«عشق» راه به درایتی برد که انسان را شایسته «لقاء الله» کرد. چرا که درآمیختگی واژه‌های «حسین»(ع) و «شهادت» ترسیم معقول، در کسوت محسوس متجلی است.
در مرامنامه احرار، شهادت آستانه ملکوت است که با عقل آغاز می‌شود و به عشق ختم می‌گردد و حسین(ع) همان حقیقتی است که این دو سلوک را در بی‌کرانگی هستی به هم پیوند می‌دهد تا بعثتی هماره شکل گیرد.
حسین(ع) درامتداد توحید، مرز نور و ظلمت وحق و باطل را با خطی از خون معین کرد و معرفتی فراتر از شهود عارفان، درک حکیمان، فهم فقیهان و دانش اندیشمندان را شکل داد تا فطرت‌های حق جو وسالکان حق پو با حقیقت بی‌زوال حکمت ومعنویت شریعت محمدی(ص) آشنا شوند. او پیشاپیش گل‌رخان عاشورایی در مدار حق و حقیقت ایستاد و حج خود را در کربلا وهنگامه عاشورا تمام کرد و از این پایگاه به معراج رسید. از این رو در بین شخصیت‌های تاریخی، کمترشخصیتی به گستردگی، نفوذ و ماندگاری اباعبدالله الحسین(ع)می‌توان یافت که درمناسبت ولادت و شهادتش تکاپویی مؤمنانه شکل گرفته و به صورت سنتی دیرپا و مطلوب، یادکردش با پاسداشت حماسه از سوی جمع کثیری از مسلمانان در کشورهای متعدد برپا ‌شود و با شور و ولوله‌ای خاص درآمیزد.
 شخصیت اباعبدالله الحسین(ع) با همه ابهت و عظمت، ساحتی دوقطبی دارد. قطبی حماسه و قطبی دیگر فضیلت، شخصیت اباعبدالله الحسین(ع) از آن جهت که حرکتی شورآفرین، الهام‌بخش و الگویی برای رهروان طریق آزادگی است، حماسه و تاریخ ساز است و از آن جهت که با سلوکی ویژه، حتی برای خشونتگرانی که سبعانه خون فرزند پیامبرخدا(ص) و یارانش را به طرزی دلخراش ریختند و سرهای کشته‌شدگان را بر نیزه کرده و بی‌هیچ پروا و شرمی شهر به شهر چرخاندند، خیرخواهی نمود، فضیلتی بزرگ قلمداد می‌شود. تا آنجا که برخی ازسیره‌نگاران او را مسیح ثانی نامیده‌اند. حضرتش طیفی را که در وقوع فاجعه عاشورا نقش داشتند و در دستگاه جور یزید، خلیفه وقت اموی کاره‌ای بودند، با نصایح مشفقانه به هدایت گرفت و کسانی را که میان افراد عادی اجتماع در این فاجعه بزرگ معاونت داشته و جمع بیشتری که با سکوت و طفره رفتن از مسئولیت‌های خود، وقوع چنین فاجعه دردناکی را تسهیل نمودند، نسبت به وظیفه خود مسئول دانسته وآنان را یادآور و از عواقب شوم کوتاهی‌شان باخبر ساخت.
از این رو شخصیت آن حضرت ترجمان فضیلت‌های برترانسانی و رسم و مرامش، الهام‌بخش آزادگان جهان است. او در نتیجه تربیت در دامان وحی، جلوه‌ای محمدی(ص) یافت و با تجلی بر جان‌های مستعد، عالی‌ترین، صمیمی‌ترین و گویاترین رابطه معنوی را با ملکوت وهستی تعلیم نمود. براین اساس نام واره اباعبدالله الحسین(ع) از مضامین معنوی و روشنی است که از گذشته تا به امروز همواره ذهن و زبان اندیشمندان وادیبان را به خود مشغول کرده و دستمایه خلق و آفرینش آثاری فاخر و ماندگار شده است.