بعثت، جشن برانگیختگی انسان
اسماعیل علوی
دبیر گروه پایداری
بعثت فراتر از یک واقعه تاریخی، تجلی معنویتی آسمانی و زلال است که در حیات خشک و تکیده بشر رخ نمود و نگارستانی از رنگین کمان شور و شعور را به نمایش درآورد. امین وحی آن هنگام که خورشید حقیقت در پس ابرهای تیره از درخشش باز مانده بود، چشمه‌ای از نور جوشاند و آبشاری سرشار از طراوت را از سنگلاخ‌های تشنه آگاهی و کمال جاری ساخت تا بوستان نبوت بار دیگرسبد سبد نیلوفر تازه به بار آورد. بعثت خاتم پیامبران(ص) پرفروغ‌تر از برانگیختگی سایر انبیای الهی، عطر جاودانگی دارد و از نخستین گام، خواب سنگین خفتگان جهل و اسیران خرافه را برآشفته و تیغ آفتاب روشنایی‌بخشش، سینه سیاهی را شکافت و همچون خورشید نیمروز، کالبد سرد و بی روح بشریت را با آیه‌های نور و رحمت، حیاتی دوباره بخشید.
یاد معطر این واقعه آسمانی، گستره خاک را سرشار از عطوفت ومعنویت کرده و هستی را که نیازمند آن بود به شکوفه امید می‌نشاند چرا که تجلی آسمان بر جبل‌النور، پیام متبرک رهایی انسان را به همراه آورد و نشان از حقیقتی تابناک دارد.همان پیامی که پیام‌آور آن، محمد(ص) آرام و فروتن، امین و باشکوه، با گام‌هایی نستوه و استوار و با باوری سبز، آن را در محراب عبادت و کلام و رفتار نافذش پی افکند و بلندای جلالت انسان را تا قله کمال رساند. چنین است که «بعثت» تنها جشن برانگیختن «رحمة للعالمین»نیست بلکه جشن شکوهمند بعثت انسان است که فطرتش، جانش و اندیشه‌اش را برمی‌انگیزد، تا اسرار وجود خود را کشف و استخراج کند. اینک در آستانه بعثتی دوباره چشم دل به آفتابگردان حقیقتی داریم که خلاصه همه خوبی‌ها را با سروشی آسمانی، در میعادگاه حرا بر سینه محمد(ص) فرود آورد و فرمود:«اقرأ باسم ربک الذی خلق…». بعثت، برانگیختگی مدام انسان است که دامنه‌اش تا رحمت مطلق الهى کشیده شده و هویت‌بخش است و آدمی را از آفات و کاستى‌ها عبور مى دهد. مبعوث خاتم(ص) در جهت استمرار بعثت، دو نشانه ارجمند میان بشر باقی گذاشت؛ «کلام وحی» و «راه یافتگان به عمق آن» تا بشریت همواره در طریق و محور حق راه بسپارد. او(ص) درغدیرخم مقام و ارزش والای این دو را آشکار کرد تا بشریت با شوق دستیابی بر اریکه کمال که شایسته‌اش است، ره سپرد.
امام موسی کاظم(ع) هفتمین آنان است که آفتاب وجودش بشریت را گرما بخشید و بانگ رسایش در ادای کلمه حق، لرزه بر اندام ستمگران انداخت. او دمی جانب حق و حقیقت را فرو نگذارد. راهنمایی که با فروغ دانش خود، راه را از بیراهه‌های ظلمانی شناساند و کاروان بشریت را با حکمت‌های فروزانش همراهی کرد. جوانمردی که عربده‌های مستانه حاکمان مستبد و متجاوزین ستمگر را باصلابت و شجاعت‌اش خاموش و همهمه‌های عیش و فسادشان را با عتاب مؤمنانه فرو نشاند.همان اسوه کامل تقوا که فضیلت در کرانه شخصیتش لنگر انداخته و ارواح و عقول بشری از راز و رمز جاویدان وجودش در حیرت است.او(ع) صراط مستقیمی بود که از بعثت سرچشمه گرفته و راه سعادت و بامداد نیکبختى و کمال بشریت را فراهم آورد.
امام موسی کاظم(ع) روح دعوت پیامبر اسلام(ص) را در محیطی آکنده از شرک و کفر موسی وار تداوم داده و مقابل فرعونیان ایستاد و ندای توحید سرداد و سرانجام در این راه به شهادت رسید.