ادغام فدراسیونها راه نجات ورزش
علی کفاشیان
معاون اسبق توسعه ورزش قهرمانی سازمان تربیت بدنی
بر اساس اصول حاکم بر نظام ورزش، یک رشته زمانی باید صاحب فدراسیون مستقل شود که پیشتر دارای کنفدراسیون آسیایی و فدراسیون جهانی معتبر باشد و در نهایت نیز مورد تأیید کمیته بینالمللی المپیک قرار گیرد.
این مسیر، چهارچوبی مشخص و حرفهای برای جلوگیری از پراکندگی، موازیکاری و انحراف از اهداف اصلی ورزش است. در عمل مشاهده میشود که برخی رشتهها نه با منطق ورزشی، بلکه برای تحقق اهدافی غیرورزشی بهدنبال تبدیل شدن به فدراسیون هستند؛ روندی که در نهایت افکار عمومی را نیز دچار اشتباه میکند.
واقعیت آن است که اگر برخی رشتهها به فدراسیون تبدیل شدهاند، در حالی که از نظر ساختار، جایگاه و کارکرد در حد و اندازه فدراسیون نیستند، این امر عمدتاً نتیجه پیگیریهای مستمر از وزارت ورزش برای اخذ مجوز بوده است. در این مسیر، معمولاً وعده داده میشود که نیازی به بودجه دولتی وجود نخواهد داشت؛ اما به محض آنکه متولیان این رشتهها از تحقق خواسته خود اطمینان پیدا میکنند، مطالبه مکان، امکانات و بودجه از وزارت ورزش آغاز میشود.
کاملاً روشن است که فدراسیون، حتی در سادهترین شکل، به نیروی انسانی و ساختار اداری نیاز دارد و همین امر هزینههای جدیدی را به سیستم ورزش کشور تحمیل میکند.
از سوی دیگر، در برخی رشتهها مانند کاراته، شاهد چسباندن و اضافه کردن سبکهایی هستیم که در عمل پس از انجام فعالیت اصلی، کارکرد مشخص و مؤثری ندارند. اضافه شدن این سبکها به فدراسیون، نهتنها کمکی به توسعه کیفی آن رشته نمیکند، بلکه صرفاً بار مالی و هزینههای اضافی را بر دوش فدراسیون میگذارد.
مسأله نگرانکنندهتر، فریب خانوادهها با ادعاهای غیرواقعی است. در برخی موارد، خانوادهها متقاعد میشوند تا برای حضور فرزند خود در مسابقاتی بهاصطلاح «بینالمللی»، اما کاملاً بیارزش، هزینههای سنگینی از جیب پرداخت کنند. در نهایت، این خانوادهها متحمل دو نوع خسارت میشوند: هم هزینه مالی کردهاند و هم فرزندشان در رقابتی شرکت کرده که هیچ ارزش فنی، اعتباری یا آیندهساز نداشته است.
در مجموع، هرچند اصل ادغام برخی رشتهها با فدراسیونهای دیگر میتواند اقدامی منطقی و کارشناسیشده باشد، اما باید توجه داشت که در برخی موارد، ادغام شتابزده ممکن است انگیزه مدیری را که با تلاش و علاقه آن رشته را راهاندازی کرده است، از بین ببرد. از اینرو، تصمیمگیری در این حوزه نیازمند نگاهی دقیق، کارشناسی و مبتنی بر منافع بلندمدت ورزش کشور است، نه اهداف مقطعی و غیرورزشی.
