مهری رنجبر/  سید حمید سجادی، وزیر پیشین ورزش، معتقد است که ورزش می‌تواند به راحتی از بودجه دولت مستقل شود، به شرط آنکه شورایی با حضور اساتید اقتصاد در حوزه ورزش شکل بگیرد. به گفته او، نوع نگاه مدیر به ورزش است که می‌تواند این خودکفایی را رقم بزند.برای بررسی وابستگی فدراسیون‌ها به منابع دولتی   و ضرورت بازنگری در  کاهش تعداد فدراسیون های ورزشی با سید حمید سجادی گفت و گو کردیم که در ادامه متن کامل این مصاحبه را می خوانید:

‌‌چرا ما باید در ایران ۵۳ فدراسیون ورزشی داشته باشیم؟
در ایران رایج شده که فدراسیون‌ها، انجمن‌ها و کمیته‌ها را صرفاً هزینه‌زا می‌دانند. در حالی که این نهادها ذاتاً هزینه‌زا نیستند، بلکه مدیریت آنها است که هزینه‌زا می‌شود. نوع نگاه مدیر به ورزش است که رشته‌ای را درآمدزا و خودکفا می‌کند.
‌‌چرا در فدراسیون‌ها کمیته‌های بازرگانی و اقتصادی در حد حرف باقی مانده‌اند؟
شاخه اقتصاد در ورزش ایران مغفول مانده است. هرچند وقتی علی کفاشیان رئیس فدراسیون دوومیدانی بود، برای فعالیت‌های بازرگانی و درآمدزایی در آن فدراسیون، راکت‌های بدمینتون یا بذر چمن وارد می‌کرد، بسیاری او را نقد می‌کردند، اما او معتقد بود که ورزش نیازمند درآمدزایی است و اساسنامه فدراسیون‌ها نیز این اجازه را داده است. با گذشت زمان، درآمدزایی در ورزش جدی گرفته نشد. حتی رئیس فدراسیون شنا قبل از محسن رضوانی برای درآمدزایی، دوره‌های مربیگری برگزار کرد؛ به جایی رسید که تعداد مربیان شنا با تعداد شناگران برابر شد، قیمت دوره‌ها و بلیت استخرها افزایش یافت.
‌‌آیا اقتصاد ورزش فقط پیدا کردن اسپانسر است؟
اسپانسر بخشی از اقتصاد ورزش است، اما همفکری با اساتید اقتصاد و استفاده از راهکارهای علمی می‌تواند استقلال ورزش از بودجه دولت را ممکن کند. راه‌اندازی «بانک ورزش» یکی از پیشنهادهای شورای اقتصاد بود که می‌توانست طی 4–3 سال، ورزش را مستقل کند؛ سیستمی که در آن تمام پول ورزش در یک سامانه گردش داشته باشد، مشابه کاری که اکنون بلو‌بانک انجام می‌دهد. اپلیکیشن بانک ورزش آماده شده بود و قرار بود در اسفند رونمایی شود، اما به دلیل مسائل شخصی، پیگیری آن متوقف شد.
طرح بیمه ورزشی ورزشکاران سازمان‌یافته نیز در دستور کار بود؛ ورزشکاران با پرداخت سالانه ۶۰ هزار تومان می‌توانستند دو بیمه داشته باشند: بیمه پزشکی-ورزشی و بیمه عمر، به طوری که پس از 8–7 سال از حقوق مادام‌العمر برخوردار شوند. نکته مهم این بود که ورزشکاران با رتبه قهرمانی کشور، مدال‌های آسیایی، جهانی و المپیک ضریب دریافت می‌کردند و حقوق بالاتری می‌گرفتند. حتی رشته‌هایی مانند بدمینتون، شنا و ژیمناستیک نیز شامل این طرح می‌شدند. با این حال، برخی موانع اجازه نداد این طرح به اجرا برسد و به ورزش جفا شد. طرح کمپ ورزش با تغییراتی در مجموعه انقلاب نیز می‌توانست به درآمدزایی ورزش کمک کند، مشابه کمپ اسپایر قطر.
‌‌فدراسیون‌ها هزینه‌زا هستند یا انجمن‌ها و کمیته‌ها؟
وزارت ورزش مستقیماً از فدراسیون‌ها حمایت مالی می‌کند، اما منابع مالی انجمن‌ها و کمیته‌ها به فدراسیون‌ها داده می‌شود. کیفیت و کمیت بودجه انجمن‌ها به رئیس فدراسیون بستگی دارد و نظارت مستقیمی از سوی وزارت ورزش وجود ندارد. از سوی دیگر، اگر انجمن یا کمیته‌ای درآمدزایی داشته باشد، آن درآمد به خزانه فدراسیون می‌رود و فدراسیون درصدی از آن را دریافت می‌کند، در حالی که درآمد اصلی متعلق به انجمن یا کمیته بوده است.
انجمن‌ها نمی‌توانند به‌طور مستقیم مکاتبات داخلی یا بین‌المللی داشته باشند و محدودیت دارند. از نظر حقوقی نیز، فدراسیون‌ها اساسنامه دارند، رئیس آنها با انتخابات انتخاب می‌شود و مجمع سالیانه برای ارائه گزارش مالی و عملکرد دارند، اما انجمن‌ها چنین جایگاهی ندارند و با یک حکم رئیس فدراسیون جا‌به‌جا می‌شوند. در واقع، انجمن‌ها و کمیته‌ها فاقد جایگاه حقوقی مستقل هستند.