در حافظه موقت ذخیره شد...
نقشه راه فدراسیونهای ورزشی در آسیا چیست؟
طبق گزارشهای مالی منتشر شده در مجامع رسمی فدراسیونهای ورزشی ایران، بیش از ۷۰ تا ۸۰ درصد بودجه سالانه این فدراسیونها از منابع دولتی تأمین میشود و درآمدهای مستقل هنوز در مراحل ابتدایی قرار دارند.
چنین ساختاری موجب میشود ورزش ایران در برنامهریزی بلندمدت، تأمین تجهیزات و حمایت از ورزشکاران در میادین بینالمللی آسیبپذیر باشد و موفقیتهای ورزشی بیش از هر چیز به سیاستها و بودجههای سالانه دولت وابسته شود.
در مقابل، کشورهای توسعهیافته آسیایی مانند ژاپن، چین و کرهجنوبی با بهرهگیری از مدلهای ترکیبی بودجهای و تمرکز بر درآمدزایی بخش خصوصی توانستهاند تا حد زیادی وابستگی صرف به دولت را کاهش دهند.
ایجاد لیگهای حرفهای، جذب اسپانسرهای خصوصی، فروش حق پخش تلویزیونی و توسعه برندهای ورزشی، به این کشورها پایداری مالی بیشتری برای فدراسیونها و ورزشکاران بخشیده و در نتیجه عملکرد موفقتری در رقابتهای آسیایی و جهانی برای آنها رقم زده است.
کرهجنوبی نمونه بارزی از موفقیت در این حوزه است. این کشور با تأسیس نهادهایی مانند بنیاد ترویج ورزش کره، بخشی از بودجه فدراسیونها را از طریق منابع مستقل تأمین میکند.
این اقدام امکان اجرای برنامههای بلندمدت و توسعه استعدادهای جوان را با ثبات بیشتری فراهم کرده است. ژاپن و چین نیز با ترکیب بودجه دولتی و مدلهای درآمدزایی تجاری، توانستهاند ورزشهای پایه و حرفهای خود را تقویت کنند و نتیجه آن، کسب مدالهای بیشتر در میادین بینالمللی و ارتقای سطح رقابت ملی است.
کارشناسان و صاحبنظران ورزشی بر این باورند، در شرایطی که فدراسیونهای داخلی فاقد برنامه و استراتژی مؤثر برای درآمدزایی هستند، کاهش تعداد فدراسیونهای ورزشی میتواند راهکاری عملی برای عبور از این بحران باشد.
با مدیریت هزینه و تمرکز بر درآمدزایی حداقلی، فدراسیونهای فعال میتوانند به بهترین نحو ممکن در رقابتهای بینالمللی و جهانی عملکرد داشته باشند.
