گروه ورزشی | مدیریت فدراسیون‌های ورزشی در ایران سال‌هاست با یک تناقض آشکار دست‌وپنجه نرم می‌کند؛ از یک‌سو در زمان مجامع انتخاباتی، شعارهایی پرطمطراق درباره «استقلال مالی»، 
«اقتصاد ورزش» و «جذب سرمایه‌گذار» سر داده می‌شود و از سوی دیگر، پس از استقرار مدیران، در عمل همان الگوی سنتی و ناکارآمد وابستگی به منابع دولتی تکرار می‌شود. نتیجه این رویکرد، شکل‌گیری چرخه‌ای معیوب است که در آن فدراسیون‌ها به جای بازیگران اقتصادی، به نهادهایی مصرف‌کننده و متقاضی بودجه دولتی تبدیل شده‌اند.
از نگاه کارشناسان اقتصادی، ورزش یکی از جذاب‌ترین صنایع جهان به شمار می‌رود. حق پخش تلویزیونی، تبلیغات محیطی، اسپانسرینگ، برندینگ، فروش محصولات جانبی، توسعه آکادمی‌ها و حتی گردشگری ورزشی، همگی منابع بالقوه درآمدی هستند که در بسیاری از کشورها ستون فقرات اقتصاد ورزش را تشکیل می‌دهند. اما در ساختار مدیریتی اغلب فدراسیون‌های ورزشی ایران، این ظرفیت‌ها یا نادیده گرفته می‌شود یا به دلیل نبود دانش اقتصادی و نگاه تجاری، در حد طرح باقی می‌ماند و هرگز عملیاتی نمی‌شود.
مشکل اصلی را باید در ضعف تسلط مدیران فدراسیون‌ها بر مفاهیم اقتصاد ورزش جست‌وجو کرد. بسیاری از رؤسای فدراسیون‌ها سابقه فنی یا ورزشی دارند، اما فاقد دانش بازاریابی، مذاکره اقتصادی و طراحی مدل‌های درآمدی پایدار هستند. در چنین شرایطی، ساده‌ترین راه‌حل یعنی «درخواست بودجه بیشتر از دولت» به انتخاب اول تبدیل می‌شود؛ راه‌حلی که نه‌تنها پایدار نیست، بلکه وابستگی فدراسیون‌ها را تشدید کرده و انگیزه نوآوری اقتصادی را از بین می‌برد.
سرمایه‌گذاران بخش خصوصی زمانی وارد یک حوزه می‌شوند که شفافیت مالی، برنامه اقتصادی مشخص و بازگشت سرمایه قابل پیش‌بینی وجود داشته باشد. وقتی فدراسیون‌ها حتی در ساده‌ترین سطوح نتوانند بسته‌های اقتصادی جذاب طراحی کنند یا گزارش‌های شفاف مالی ارائه دهند، طبیعی است که بخش خصوصی تمایلی به ورود نداشته باشد و میدان به‌طور کامل در اختیار منابع دولتی باقی بماند. نمونه‌های معدود موفق در میان فدراسیون‌ها نشان می‌دهد که مشکل، نبود ظرفیت در ورزش ایران نیست، بلکه ضعف مدیریت اقتصادی است. ورزش ایران برای برون رفت از این وضعیت به تغییر نگرش مدیریتی نیاز دارد. فدراسیون‌ها باید از نهادهای مصرف کننده بودجه به بنگاه‌های اقتصادی-ورزشی تبدیل شوند؛ امری که بدون ارتقای دانش اقتصادی مدیران، شفافیت مالی و باور به جذابیت‌های اقتصادی ورزش، هرگز محقق نخواهد شد.