اسرائیل جریان ورود غذا به غزه را کنترل می‌کند. رژیم صهیونیستی محاسبه کرده که فلسطینیان برای زنده‌ماندن به چه تعداد کالری نیاز دارند. داده‌ها نشان می‌دهند که تنها کسری از این مقدار اجازه ورود به غزه یافته است.
فرمول قحطی در غزه ساده است؛ فلسطینیان نمی‌توانند آنجا را ترک کنند، تهاجم صهیونیست‌ها کشاورزی را متوقف کرده و اسرائیل جلوی ماهیگیری را نیز گرفته است. بنابراین تقریباً هر کالری که مردم غزه مصرف می‌کنند به ناچار از خارج وارد می‌شود.
  
انکار ناشیانه
در حالی که غزه این تابستان به سمت قحطی پیش رفته، اما مقامات صهیونیستی مرتباً وجود گرسنگی گسترده را انکار کرده اند. آنها همچنین گرسنگی را به ناکامی‌های سازمان ملل در توزیع کمک‌ها نسبت داده و تصاویری از پالت‌های کمک‌رسانی در انتظار جمع‌آوری در مرز را به اشتراک گذاشته‌اند. آنها به پخش آشوبناک و مرگبار غذا توسط سازمان مرموز «بنیاد بشردوستانه غزه» (جی‌اچ‌اف)، یک استارتاپ لجستیکی مورد حمایت ایالات متحده و اسرائیل استناد کرده‌اند تا نشان دهند فلسطینیان به غذا دسترسی دارند.
با این حال، داده‌های گردآوری و منتشرشده توسط خود رژیم صهیونیستی به وضوح نشان می‌دهد که اسرائیل غزه را گرسنه نگه داشته است. بر اساس اسناد کوگات، بین مارس و ژوئن، اسرائیل تنها اجازه ورود ۵۶هزار تن غذا به این منطقه را داده که کمتر از یک‌چهارم حداقل‌نیازهای مردم غزه برای آن دوره است.
حتی اگر تمام کیسه‌های آرد سازمان ملل جمع‌آوری و توزیع می‌شد و جی‌اچ‌اف نیز سیستم‌های ایمنی برای توزیع عادلانه برپا می‌کرد، قحطی اجتناب‌ناپذیر بود. فلسطینیان به اندازه کافی غذا برای خوردن نداشتند.
هفته گذشته، کارشناسان امنیت غذایی مورد تأیید سازمان ملل اعلام کردند که اکنون بدترین سناریوی قحطی در غزه جریان دارد. طبقه‌بندی یکپارچه امنیت غذایی (آی‌پی‌سی) در گزارشی با استناد به آمارهای اسرائیل در مورد کمک‌ها اعلام کرد که تحویل غذا در مقیاسی بسیار کمتر از نیاز بوده و محدودیت‌های شدیدی در ورود تدارکات وجود دارد.
کمیته بازنگری قحطی، گروهی مستقل از کارشناسان که هشدارهای آی‌پی‌سی را بررسی می‌کند، گفت که محموله‌های غذایی شدیداً ناکافی بوده و جی‌اچ‌اف را مقصر دانست. این کمیته اظهار کرد: «تحلیل ما از بسته‌های غذایی پخش‌شده توسط جی‌اچ‌اف نشان می‌دهد که حتی اگر طرح توزیع آنها با خشونت وحشتناک همراه نبود، همچنان به گرسنگی گسترده منجر می‌شد.»
در مارس و آوریل، غزه تحت محاصره کامل قرار داشت و هیچ غذایی وارد نمی‌شد. در اواسط ماه مه، نتانیاهو اذعان کرد که به دلیل فشارهای بین‌المللی بر سر بحران گرسنگی، ارسال محموله‌ها از سر گرفته خواهد شد. داده‌های سازمان ملل نشان می‌دهند که تنها چند هفته کمک‌رسانی بیشتر در طول آتش‌بس ژانویه و فوریه امسال، غزه را از لبه قحطی بازگرداند.
با این حال، در ماه مه‌ تنها مقدار اندکی نسبت به قبل توزیع شد و فقط سرعت حرکت غزه به سمت قحطی را کند کرد، نه اینکه آن را متوقف کند. حالا با گذشت دو ماه، میزان رنج انسانی موج جدیدی از خشم بین‌المللی را برانگیخته است؛ از اعتراف دونالد ترامپ به قحطی و درخواستش برای رساندن غذا به کودکان در حال مرگ از گرسنگی گرفته تا چرخش افکار عمومی علیه اسرائیل.
در پاسخ، نتانیاهو تنها وعده حداقل‌کمک اضافی را داده است. تعداد کامیون‌های غذا که وارد غزه شده‌اند افزایش یافته، اما همچنان بسیار کمتر از حداقل‌مقدار مورد نیاز برای تغذیه فلسطینیان آنجاست؛ چه رسد به معکوس‌کردن روند قحطی.
کشورهایی از جمله فرانسه، آلمان، بریتانیا، مصر، اردن و امارات متحده عربی نیز بارریزی هوایی کمک‌ها را از سر گرفته‌اند، اگرچه ارسال غذا از طریق چتر نجات گران، ناکارآمد و گاهی مرگبار است. سال گذشته حداقل ۱۲ نفر در تلاش برای بازیابی غذایی که در دریا فرود آمده بود غرق شدند و حداقل پنج نفر در اثر سقوط پالت‌ها روی آنها جان باختند.

قحطی عامدانه غیرقابل انکار 
داده‌های اسرائیلی نشان می‌دهند که در ۲۱ ماه اول جنگ، ۱۰۴ روز بارریزی هوایی تنها غذای چهار روز غزه را تأمین کرد و هزینه‌ای بالغ بر ده‌ها میلیون دلار داشت. اگر این بودجه برای کامیون‌ها خرج می‌شد، غذای بسیار بیشتری تحویل داده می‌شد، اما هزینه این پروازها تنها مالی نیست. آنها به اسرائیل و متحدانش اجازه می‌دهند گرسنگی را فاجعه‌ای ناشی از مسائل لجستیکی، نه بحرانی ایجادشده توسط سیاست‌های صهیونیستی نشان دهند.
بارریزی هوایی معمولاً آخرین راه‌حل برای تغذیه غیرنظامیانی است که در شرایط اضطراری قرار دارند و نیروهای مسلح یا جغرافیا تحویل جاده‌ای را غیرممکن ساخته است. تنها مانع انتقال زمینی کمک‌ها در غزه محدودیت‌های اعمال‌شده توسط صهیونیست‌هاست که متحد بسیاری از کشورهای غربی از جمله بریتانیا و ایالات متحده بوده و توسط آنها پشتیبانی مادی و معنوی می‌شود.
هفته گذشته، دو گروه حقوق بشری معتبر با استناد به گزارش‌هایی مبنی بر تحمیل عمدی قحطی علیه غیرنظامیان غزه، اعلام کردند که رژیم صهیونیستی مرتکب نسل‌کشی شده است. یکی از این سازمان‌ها تأیید کرد سیاست رسمی و آشکار اسرائیل اعمال گرسنگی گسترده در این منطقه است.
رژیم صهیونیستی می‌داند که مردم غزه برای بقا به چه مقدار غذا نیاز دارند و چه مقدار غذا وارد این منطقه می‌شود و در گذشته، از این داده‌ها برای محاسبه میزان غذای مورد نیاز  استفاده کرده است. شکاف عظیم بین کالری‌های مورد نیاز مردم غزه و غذایی که از مارس وارد شده، نشان می‌دهد صهیونیست‌ها امروزه محاسبات متفاوتی انجام می‌دهند. آنها نمی‌توانند مسئولیت این قحطی عامدانه را به گردن دیگران انداخته و متحدانشان نیز منکر آن شوند.
منبع: Guardian

برش

تحمیل گرسنگی، سیاست دیرینه اسرائیلی‌ها
اسرائیل دقیقاً می‌داند مردم غزه چه مقدار غذا نیاز دارند. دهه‌هاست که این رژیم گرسنگی در غزه را تنظیم کرده است که در ابتدا، با محاسبه میزان محموله‌ها به منظور اعمال فشار، اما بدون ایجاد قحطی انجام می‌گرفت.
یکی از مشاوران ارشد ایهود اولمرت، نخست‌وزیر وقت رژیم صهیونیستی در سال ۲۰۰۶ گفت: «هدف این بوده که فلسطینیان را در رژیم غذایی نگه داریم، اما نه به گونه‌ای که از گرسنگی بمیرند.» دو سال بعد، دادگاهی در اسرائیل دستور انتشار اسنادی را داد که جزئیات این محاسبات وحشتناک را نشان می‌داد. کوگات، آژانس اسرائیلی که همچنان محموله‌های کمک‌رسانی به غزه را کنترل می‌کند، در آن زمان محاسبه کرد که به طور متوسط، هر فلسطینی روزانه حداقل ۲,۲۷۹ کالری نیاز دارد که می‌توان آن را از طریق ۱.۸۳۶ کیلوگرم غذا تأمین کرد.
امروزه سازمان‌های بشردوستانه خواستار حداقل‌جیره کمتری هستند؛ ماهانه ۶۲هزار تُن غذای خشک و کنسروی برای تأمین نیازهای اولیه ۲.۱ میلیون نفر یا روزانه حدود ۱ کیلوگرم غذا به ازای هر نفر.