فیلم «عزیز» ساخته مجید توکلی، از چند دیدگاه فیلم مهمی است؛ اول: فیلم و قصه‌ای محلی که با نگاه جهانی ساخته شده است. دوم: این فیلم فصل مشترک سینمای داستانی با نظریه‌های بوم‌شناختی به شمار می‌رود. در این نظریه‌ها فرد به صورت یک نظام پیچیده از روابط متقابل در نظر گرفته می‌شود که چندین سطح از محیط اطراف بر او تأثیر می‌گذارد. سوم: از این دیدگاه که داستانی بر پایه شناخت ناخودآگاه فردی و بر مبنای نظریه عقده ادیپ زیگموند فروید را نمایشی کردند، در نوع خودش جالب توجه است و نکات ظریف و عمیقی در آن وجود دارد. «عزیز» فیلمی منسجم با بازی‌های یکدست و البته در بعضی نقش‌ها خیره‌کننده است. کارگردانی روان و اندازه‌ای دارد. چیزی را به رخ نمی‌کشد و قصه و درام را درست تعریف می‌کند.
بخشی از یادداشت فرهاد توحیدی
برای فیلم «عزیز» به نقل از مهر
