سینمای عامه‌پسند در این شرایط دارد به هر دری می‌زند تا با محدودیت‌های اجتماعی مقابله کند و به جامعه تغییر یافته نزدیک شود تا این تماشاگر را داخل سالن سینما شاد کند؛ این سینما مبتذل نیست، این سینما برای حفظ بقا مجبور است، مردان را برقصاند، ترانه‌های قدیمی را بازسازی کند تا خاطرات گذشته‌هایی را که امروز برای خیلی‌ها دوست داشتنی شده است، زنده کند.
اصلاً این همه رقص مردان در سینمای عامه‌پسند یک جور اعتراض است به حکمرانی در حفظ محدودیت‌های اجتماعی، در حالی که جامعه تغییر کرده است. هنوز تلویزیون ساز نشان نمی‌دهد و خوانندگان مرد در خلأ آواز می‌خوانند و... در حالی که در جامعه زن و مرد ساز می‌زنند و می‌خوانند و  در تاکسی‌ها و رستوران‌ها ترانه‌های قدیمی پخش می‌شود و اکثریتی گوش می‌دهند.

گفت‌و‌گوی ایسنا با فریدون جیرانی
کارگردان و فیلمنامه‌نویس