به نظرم اگر نقش اول یک نمایش را به یک جوان بدهیم، بهتر از آن است که هشت میلیارد تومان به یک بازیگر چهره بدهیم تا با ناز و ادا و دیر آمدن نقش بازی کند. بازیگران ستاره بهانه‌گیر و پرهزینه شده‌اند؛ هشت میلیارد تومان برای تئاتر طلب می‌کنند یا دستمزدهای ۲ میلیاردی و یک میلیارد‌و‌نیمی دریافت می‌کنند. تعجب می کنم که چگونه برخی این پول‌ها را می‌دهند تا دوستان روی صحنه تجارت کنند. کسانی که سرمایه دارند، پنج تا شش چهره را کنار هم می‌گذارند، بلیت یک میلیون تومانی می‌فروشند و صندلی‌ها را پر می‌کنند. تئاتر تجاری در دنیا یک فرمول دارد؛ خوب می‌فروشد و از آن سود می‌برند، اما اثر هنری نیست. متأسفانه این روند در کشور ما هم رواج پیدا کرده است و به جای آن بچه‌های تئاتر بیکار شده‌اند و گیشه‌هایشان نمی‌فروشد. تئاتر مسموم شده با سمی به نام پول درآوردن.

از صحبت‌های امیر دژاکام، کارگردان نمایش «دایره گچی قفقازی» با برنامه «استودیو هشت»