فیلم «آغوش باز» تجربه‌ای در ژانر کمدی درام است که ایرادات آن را می پذیرم و دوست دارم کارگردانان دیگر در آثار بعدی کاستی‌ها را مرتفع کنند. می شود خیلی راحت به یک ژانر بسنده کرد و واژه‌ای مانند «فیلمساز مؤلف» را هم به خود گرفت و فیلم‌های یک‌شکل ساخت. ترجیحم این است که ریسک کنم و نقدها را به جان بخرم. فیلم اجتماعی، فقط این نیست که به زیر پوست شهر پرداخته شود، اجتماع اقشار مختلف دارد، طبقات متعددی دارد، اصغر فرهادی و داریوش مهرجویی خدمتی که به سینمای اجتماعی کردند این بود که سینمای اجتماعی را محدود به یک قشر خاص نکردند. ما تصویری از پشت صحنه آمادگی هنرمندان یا ورزشکاران ندیدیم، از زندگی خصوصی و فردی و رابطه آنها با همسرانشان کمتر اطلاع داریم. اتفاقاً این بخش برای من جذاب بود که در سه داستان موازی، آن بخش را که در زندگی خواننده نمی‌بینیم، نشان دهم. برخی اوقات تأثیر اجتماع در «خانه» دیده می‌شود. آغوش باز سخت‌ترین تجربه کارگردانی من بود، هدایت و کنترل از ریتم نیفتادن سه داستان موازی، در کارگردانی دشوار است و تایم بندی و میزانسن، محاسبات دقیقی می طلبید؛ از سویی من اصرار داشتم «رنگ» در سینما جایش را باز کند. در این فیلم بیشتر دنبال تجربه‌گرایی بودم تا ژانر کمدی درام در سینمای ایران بیشتر ظهور و بروز داشته باشد.

از صحبت‌های بهروز شعیبی درباره تجربه کارگردانی «آغوش باز»