«ایران» به مناسبت روز همبستگی با کودکان غزه گزارش می‌دهد
فریاد عروسک‌ها از کودکیِ به تاراج رفته
سمیه افشین فر
خبرنگار
چندین سال از فیلم دردناک شهادت محمد الدوره، کودک فلسطینی که کنار پدرش پناه گرفته بود می‌گذرد؛ پدری که می‌خواست خود را سپر جان فرزند کند اما سهم پدر و فرزند از زندگی تنها گلوله بود. با گذشت سال‌ها، هنوز پدران و مادران در غزه و لبنان خود را جان‌پناه فرزندان می‌کنند. در سرزمین زیتون کودکانی امروز رؤیا را نقاشی می‌کنند، رؤیای صلح و آزادی. چشمان گریان و نگاه‌های هراس‌آلود این کودکان دل هر بیننده‌ای را به درد می‌آورد؛ کودکانی که به دوربین زل زده‌اند و هر صدای بلندی در ذهن آنها موشک‌هایی را برایشان تداعی می‌کند که کودکی‌شان را قربانی کرده است.
حتماً شما هم فیلم دختر کوچولوی لبنانی را دیده‌اید که جارویی در دست همانند هر دختر بچه‌ای می‌خواهد کمک‌حال مادر باشد و ناگهان صدای انفجار، بهت و دلهره‌ای که میخکوبش می‌کند و دود نارنجی‌رنگی که از دوربین سرگردان ضبط شده و بر جای مانده است، یا پسر بچه‌ای که بالای سر برادر کوچک‌تر مجروحش شهادتین می‌خواند و از او می‌خواهد تا با او تکرار کند؛ کم نیستند از این دست تصاویر دردناک این کودکان که یا زخمی و مجروح ناله می‌کنند یا کفن سفید، تن‌پوش روزهای کودکی‌شان شده است. آنها زودتر از همه کودکان دیگر دنیا بزرگ و به دنیای واژه‌های آدم‌بزرگ‌ها وارد می‌شوند.
جنگ، گلوله، موشک و بمب، واژه‌هایی است که با جانشان لمس کرده‌اند و دیدن عروسک‌های خاک‌آلود روی خانه‌های آوار شده دل هر بیننده‌ای را به درد می‌آورد؛ مگر نه این است که کودکان باید بازی کنند و نباید دغدغه‌ای جز بازی داشته باشند، پس چرا زندگی این کودکان این‌قدر کوتاه است و بازی زندگیشان دردناک. کجاست این همه معاهده و پیمان‌نامه و کنوانسیون حمایت از حقوق کودکان؟ امروز کودکان غزه و لبنان قهرمانان قصه‌های کودکان دنیا هستند و باید نامشان هم‌ردیف قهرمانان بزرگ در تاریخ و در اوج قله‌های مقاومت، رشادت و جوانمردی درج شود؛ با این حال آنچه آنان از دست دادند دنیای شیرین کودکی است، دنیایی که بزرگ‌ترها و ابررسانه‌ها چشم بر آن بستند و اکنون دنیای کودکان غزه خون است و آتش.
نامه‌ها برای کنوانسیونی که
رعایت نمی‌شود
زندگی بدون جنگ
حق همه کودکان دنیا
تا چند هفته دیگر هفته ملی کودک با شعار برای کودک برای آینده آغاز می‌شود، همه قرار است در این روزها از کودک و نیازها و خواسته‌ها و حقوق‌شان بگویند اما با توجه به آنچه که امروز بر کودکان غزه می‌گذرد از سیدعلی کاظمی، معاون وزیر دادگستری و دبیرمرجع ملی حقوق کودک، مهم‌ترین اقدامات انجام شده برای حمایت از حقوق این کودکان را پرسیده‌ایم.
معاون وزیر دادگستری در گفت‌و‌گو با «ایران» با اشاره به جنایت‌های بی‌شمار و وحشیانه رژیم جعلی اسرائیل و نسل‌زدایی و قتل‌عام غیرنظامیان درغزه می‌گوید: از سال گذشته وزیر محترم دادگستری و رئیس مرجع ملی کنوانسیون حقوق کودک جمهوری اسلامی ایران با نوشتن نامه‌هایی خطاب به خانم کاترین راسل مدیراجرایی یونیسف، آقای ولکر رئیس کمیساریای حقوق بشر، پرفسور آن اسکتون رئیس کمیته حقوق کودک، ویرجینیا گامبا د پوتگیتر نماینده ویژه دبیر کل سازمان ملل متحد در حوزه کودکان و منازعات مسلحانه و نجات معالی مجید نماینده محترم دبیر کل سازمان ملل در حوزه خشونت علیه کودکان آنها را در جریان نقض فاحش حقوق کودکان درغزه قرار داده است.
دبیر مرجع ملی حقوق کودک در موارد مطرح شده در این نامه‌ها می‌گوید: در هر کدام از این نامه‌ها به تلاش جامعه جهانی برای وضع قواعد حقوق بشر و حقوق بشردوستانه در جهت تعیین حداقل قواعد زیست انسانی در شرایط جنگ و صلح، شکل‌گیری رژیم صهیونیستی و اشغال سرزمین فلسطین و نقض مستمر تمامی قواعد حقوق بشر و حقوق بشردوستانه نسبت به ساکنان مظلوم این سرزمین اشاره شده است و این اقدام‌ها را آزمونی بزرگ برای سنجش تعهد جامعه جهانی به اسنادی مانند کنوانسیون‌های ژنو، میثاق حقوق مدنی و سیاسی، میثاق حقوق اقتصادی اجتماعی و فرهنگی و کنوانسیون حقوق کودک و نیز کارآمدی سازکار‌های بین‌المللی مطرح کرده‌ایم.
کاظمی با تأکید برنگاه دوگانه به قواعد حقوق بشری و نادیده انگاری حقوق بنیادین مسلمانان ادامه می‌دهد: هیچ‌کدام از مواد کنوانسیون بین‌المللی حقوق کودک توسط رژیم صهیونیستی رعایت نشده و حقوق کودکان غزه به‌شدت نادیده گرفته شده است. به همین منظورعلاوه بر موارد گفته شده مرجع ملی حقوق کودک با تشکیل چند نشست علمی در خصوص موضوع حمایت از کودکان غزه و ارزیابی موازین حقوق بشری و اقدامات سازمان‌های بین‌المللی و شرکت در برنامه‌های رسانه ملی در مورد تبیین موضوع و همچنین رایزنی با دفتر یونیسف و معاون کمیساریای حقوق بشر سازمان ملل متحد کوشیده است تا از حقوق حقه این کودکان مظلوم و بی‌پناه در برابر جنایتکارترین رژیم تاریخ دفاع کند.
حاکمان جلاد، رسانه‌های شیاد و کودکان در خون غلتیده
دکترحسین کرمانپور
رئیس مرکز روابط عمومی و اطلاع‌رسانی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی
ظاهراً همپای رشد بشر در ابعاد فکری و رفتاری اما گویا «جنگ»، این نماد دوران بربریت، امر گریزناپذیر زندگی انسان متمدن و امروزی است. بشر قرن بیستم اگر هر نشانه دوران بدوی را از ساختار زندگی‌اش زدوده باشد اما جنگ را نتوانسته پاک کند.
«جنگ» امروز اما با پیشرفت‌هایی که در سلاح‌های کشتارجمعی شده است، از کشته پشته نمی‌یازد بلکه در حجمی هزار برابر از کشته دود و ذره و پودر انسانی می‌سازد تا حجم انبوه اجساد نتواند ذره‌ای عرق شرم بر چهره بشر امروزی بنشاند.
در عصر توحش انسان، جنگ بین مردان قبیله بود و کودکان کمتر هدف بودند اما انسان بی‌مایه امروز، جنگ را تنیده در تار و پود گوشت هر جنبنده از جمله کودکان می‌پسندد. موشکی را رها می‌کند تا کیلومترها بعد، آب، خاک، سنگ، سیمان، شیشه، فرش، عروسک، گوشت، خون، مادر، پدر و کودک را در هم تنیده و دود سیاه پلیدی را در پیشگاه چشم جهانیان، بر چهره مانیتورهای بزرگ به نمایش بگذارد. به طوری که در ۲۰ سال جنگ در افغانستان، حدود ۳۳ هزار کودک، جان خود را از دست داده‌اند. کشته‌‌هایی برابر جمعیت یک شهر! یا در غزه، برابر گزارش‌های یونیسف، ۱۳ هزار و ۸۰۰ کودک تاکنون به خاک و خون کشیده شده و تصاویر این توحش، به صورت دهشتناکی ذخیره شبکه‌های اجتماعی و هاردهای مردمان امروز شده است.
تأثیرات جنگ بر کودکان فراتر از تلفات جانی است. کودکان در مناطق جنگی با مشکلات روانی و جسمی بسیاری مواجه می‌شوند. این کودکان اغلب دچار ترس، اضطراب و افسردگی هستند و بسیاری از آنها به دلیل از دست دادن خانواده و خانه‌هایشان، بی‌خانمان می‌شوند. همچنین، دسترسی به آموزش و خدمات بهداشتی برای این کودکان بسیار محدود می‌شود که می‌تواند تأثیرات بلندمدتی بر سلامت آینده آنها داشته باشد.بیست سال بروید جلوتر، جنگ امروز غزه، جامعه‌ای خواهد ساخت از کودکان بازمانده از روزهای خون و آتش که علاوه بر جوانانی که با انواع بیماری‌های جسمی و روحی روبه‌رو هستند اما دندان‌های روی هم فشرده‌ای دارند که لحظات انتقام سخت را انتظار می‌کشد. قطعاً برای جهانیان آن زمان مبارک نخواهد بود و سکوت مرگبار امروز، فوران آتشی را به همراه خواهد داشت که تر و خشک را خواهد سوزاند. بیایید بیندیشیم، تصمیم بگیریم و حاکمان جائر و جلاد را به هر روشی سرجای خود بنشانیم؛ جایی که هیچ دکمه‌ای برای فشردن تکمه جنایت فراهم نباشد. نتانیاهو و همفکران پیدا و پنهان جنایت پیشه‌اش، گویا تاکنون به هیچ نحو قابل کنترل و مهار نبوده‌اند، چرا؟ خوب است عقول سلیم جویا شوند و درمان کنند تا کودکان بیشتری در خون خود نغلتیده‌اند.
