من پیش از پیشنهاد سریال «طوبی»، کتاب «اربعین طوبی» را خوانده بودم و برایم جذاب بود؛ اما تغییراتی که در متن نیز به وجود آمده به این دلیل است که تمام کتاب قابلیت تبدیل به فیلم را نداشت؛ یعنی همان جنبه‌های دراماتیکی که یک فیلم باید داشته باشد. یک بخش از این موضوع به این بازمی‌گردد که برخی از عناصر ادبیات داستانی به سختی به درام تبدیل می‌شوند. بخش دیگری از تغییر متن به این برمی‌گردد که وقتی به عنوان یک نویسنده می‌خواهم داستانی بنویسم که خودم دوست داشته باشم، حتی اگر اقتباس هم انجام دهم، باید تلاش کنم کار را به نحوی بسازم که احساس کنم ماجرایی که روایت می‌کنم، قصه خودم است. گاهی با کتابی مواجه می‌شویم که همه‌چیز در آن به صورت دراماتیک و تصویری بیان شده و به‌شدت توجه‌ها را جلب کرده است. در چنین مواردی شاید نیاز نباشد به داستان دست بزنم؛ اما من فیلمنامه‌نویس همچنان زاویه‌دید خودم را به آن اضافه می‌کنم. البته این، به این معنا نیست که مَنیّت در کار باشد بلکه قصه باید داستانی باشد که خودم حسش کنم و با آن زندگی کنم.
بخشی از گفته‌های سیدحسین امیرجهانی، فیلمنامه‌نویس سریال «طوبی» در ایبنا
