در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران و روی یک نیمکت چهار سال در کنار عزت‌الله انتظامی نشستم در حالی که بیست و یک سال با یکدیگر اختلاف سنی داشتیم و من هنرمندی را دیدم که هرگز فراموش شدنی نیست. انتظامی در همان زمان فیلم «گاو» را بازی کرده بود اما در تمام لحظات در کلاس حاضر می‌شد در حالی که مدرسان از استاد نامیده شدن خود در مقابل او شرمنده بودند. انتظامی اتودهایی را که قرار بود در کلاس انجام دهد همچون یک دانشجوی علاقه‌مند صورت می‌داد و مطالب در ارتباط با او فراوان است. وقت شناسی او زبانزد همگان بود و افتخار داشتم در اداره تئاتر و گروه تئاتر مردم که استاد نصیریان و انتظامی بزرگان آن گروه بودند حضور داشتم. انتظامی دارای خصوصیات اخلاقی‌ای بود که بسیاری با آن آشنا نیستند. او در خانه تئاتر برای کمک به افراد نیازمند جایگاهی را به وجود آورد و هیچ‌کس از این موضوع خبر نداشت. او هر ساله و پیش از آنکه سال به پایان برسد، لیستی را آماده می‌کرد که در آن هدایایی به هنرمندان نیازمند تعلق بگیرد و خود هدایا و مبالغی را تأمین می‌کرد و بدون آنکه هنرمندان از منبع آن باخبر باشند، آنها را دریافت می‌کردند. او در روزهای آخر عمر خود از من و مجید فرزندش خواست تا نزد خیرین مدرسه ساز برویم و مدرسه‌ای را با خیرین مدرسه ساز احداث کرد.
از صحبت‌های ایرج راد در آیین نکوداشت صدمین زاد روز زنده یاد عزت‌الله انتظامی در موزه سینما
