همایون تاک‌نشان

فعال فرهنگی

شبکه نمایش خانگی به بلوغ رسیده است. این شبکه تنوع در ژانرهای مختلف دارد. انواع برنامه‌ها در آن ساخته می‌شود و کیفیت برنامه‌ها هم اغلب قابل قبول و حتی گاهی در سطح جهانی هستند. می‌توانیم بگوییم این موفقیت حاصل همگرایی و سیاستگذاری عمیق و پژوهشگرانه میان ارکان مختلف دستگاه فرهنگ و هنر کشور است.
دولت سیزدهم در این زمینه توانسته است کارنامه خوبی به رغم برخی جوسازی‌ها و حاشیه‌پردازی‌ها به جا بگذارد؛ البته حمایت‌های اثرگذار و قاطع رئیس‌جمهور شهید از هنر و هنرمندان در این مسیر، همواره به یاد خواهد ماند، اما متولیان فرهنگی با پیشینه‌ای که در حوزه پژوهش داشتند، توانستند رفتاری درست، منطقی و ارتقابخش از خود ارائه کنند.
یکی از آخرین نهال‌هایی که در چنین عرصه پرباری سر برآورده، برنامه موسیقایی «کنسرتینو» است. علیرضا عصار، خواننده‌ای که کارنامه مشخص و قابل دفاعی در حوزه موسیقی دارد، این‌بار در نقش گرداننده یک برنامه موسیقایی ظاهر شده و در نخستین تجربه‌اش، مسلط و راهبرانه توانسته است یک برنامه حرفه‌ای را اجرا کند.
این برنامه سه استودیو دارد که در دو استودیو، دو گروه حرفه‌ای حضور می‌یابند و قطعات مختلفی را اجرا می‌کنند. در واقع دو کنسرت در یک سالن است. در استودیو سوم که مختص خود عصار است، علاوه بر گفت‌و‌گو و بررسی‌های کارشناسانه، اجرای عصار را هم شاهد هستیم.
علاوه بر اینکه تنوع یکی از ویژگی‌های جالب «کنسرتینو» است، اجراهای حرفه‌ای و در سطح استاندارد سبب شده است این برنامه انتخاب و معیاری درست از موسیقی‌های خوب برای عرصه پاپ کشور به حساب بیاید.
طراحی صحنه، نورپردازی، فیلمبرداری و تدوین «کنسرتینو» با بهره‌مندی از تجربه‌های روز دنیا، توانسته است یک اثر فاخر و محترم نزد مخاطب دیده شود، اما یکی دیگر از نکات مثبت این برنامه جدید شبکه نمایش خانگی، حمایت از نوجوانان و ایجاد فضایی برای افزایش انگیزه برای نسل آینده موسیقی کشور است. عصار سال‌هاست در حوزه موسیقی فعالیت می‌کند و زیر و بم آن را از قوانین، شرعیات و عرفیات تا نوازندگی و خوانندگی بلد است. او تسلط کافی بر نظریات فقها و مراجع دارد و عمیقاً نیز بدون ادعا و شعار، یک هنرمند متعهد و مردمی به حساب می‌آید.
«کنسرتینو» آخرین محصول دستگاه فرهنگی کشور و حاصل همراهی، همکاری و تلاش‌های هوشمندانه دو ارگان مهم در حوزه شبکه نمایش خانگی، یعنی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و ساتراست.
این دو دستگاه مهم، با نگاهی نافذ نسبت به شرایط روز جامعه، توانسته‌اند شرایطی را به وجود آورند که مخاطبان علاوه بر داشتن فضایی برای سرگرمی و گذران خوش فراغت، بر اندیشه و سواد بصری و شنوایی‌شان نیز غنا ببخشند.
با این همه، منتظریم تا قسمت‌های بعدی «کنسرتینو» را مشاهده کنیم و بتوانیم نقدهای فنی و جدی بر آن داشته باشیم تا شاهد برنامه‌ای باشیم که می‌تواند سال‌های سال تولید و منتشر شود و علاقه‌مندان موسیقی بتوانند مأمنی همیشگی برای اوقات فراغت خود در عرصه نمایشی به دست آورند.
نکته پایانی اینکه «کنسرتینو» را می‌توان برنامه‌ای برای بسط عدالت فرهنگی دانست، زیرا آنهایی که هزینه کافی برای رفتن به کنسرت و برنامه‌های زنده فرهنگی در سبد زندگی‌شان ندارند، می‌توانند از طریق این برنامه به خواسته‌شان برسند.