دوچرخهسواری ایران از نظر تجهیزات خیلی عقب است
علیاری: آرام باشم، مدال می گیرم
مهری رنجبر
خبرنگار
آیدین علیاری یکی از سه رکابزن ملی‌پوش برای قهرمانی پیست آسیاست. هرچند از بین او، علی لبیب و بهنام آرین دو نفر راهی می‌شوند.
رکابزن پیست ایران اگرچه خودش را آماده می‌داند و حتی قول مدال به فدراسیون داده اما ترجیح می‌دهد فعلاً حرفی از مدال نزند.
به گفته او دوچرخهسواری ایران همچنان از نظر تجهیزات عقب‌ماندگی دارد.
وضعیت شما، قبل از قهرمانی پیست آسیا چطور است؟
اولین مسابقه ما در سال 2024 قهرمانی پیست آسیاست و تمرکز همه بچه‌ها و کادر روی آن بود.
من هم چون در تبریز زندگی می‌کنم، شهری که به خاطر سرما شرایط خوبی برای تمرین ندارد، اردوی شخصی در کیش داشتم.
اردویی که تمرینات وزنه و دوچرخه سواری انجام دادم و با آمادگی خوبی از هفته آینده در اردوی تیم ملی حاضر می‌شوم.
تجهیزات، مشکل همیشگی دوچرخه سواری است. هنوز هم با این معضل دست به گریبان هستی؟
دقیقاً، تجهیزات دوچرخه سواری حالا هم جدید نیست و آخرین دوچرخه‌های ما برای سال 2015 و2016 است. فکر می‌کنم اگر تیم دیگری نباشد، ما در مقایسه با رقبا، آخرین تیم از نظر تجهیزات هستیم. در حالی که تجهیزات به روز، حرف اول را می‌زند و تأثیر زیادی روی نتیجه مسابقات دارد، بویژه موادی مثل 4 کیلومتر انفرادی که رکوردی است. چرا که صدم ثانیه‌ها تعیین کننده است مثل مسابقه قهرمانی آسیای دوره قبل که من با یک ثانیه تأخیر، چهارم شدم. شاید با تجهیزات به روز نتیجه بهتری می‌گرفتم. حالا دوچرخه‌سواران خوب اروپا در یک سطح هستند و در مسابقه تجهیزات رتبه آنها را مشخص می‌کند.
پس عقب ماندگی تجهیزاتی در دوچرخهسواری بیداد می‌کند.
دوچرخه سواری ما از نظر تجهیزات خیلی عقب است. فدراسیون آخرین دوچرخه را برای علی لبیب قبل از بازی‌های آسیایی هانگژو خرید. اگر برای ما هم دوچرخه پیست جدید بخرند با خیال راحت و آسوده فقط تمرین می‌کنیم و دیگر آن وقت ورزشکار برای مدال تعیین‌کننده می‌شود اما حالا همه دغدغه بچه‌های ما تجهیزات و دوچرخه است.
قبلاً محمد گنج خانلو می‌گفت، دوچرخه‌ها را با قطعات در انبار نو نوار می‌کنند.
دوچرخه سواران پیست، دوچرخه اختصاصی ندارند و بنابراین از دوچرخه‌های انبار فدراسیون استفاده می‌کنند. البته هرکسی بهتر باشد، دوچرخه بهتر را برمی دارد و از بهترین دوچرخه استفاده می‌کند یا بهترین قطعات را به دوچرخه‌اش می‌زند. در صورتی که این مسأله اصلاً درست نیست. چرا که تجهیزات به اندازه کافی نداریم وممکن است بچه‌ها زمین بخورند و به تجهیزات جدید نیازداشته باشند. گاهی هم به ناچار از هم قطعه قرض می‌گیریم.
پیش آمده در مسابقه که تجهیزات از بقیه تیم‌ها قرض بگیری؟
هیچ وقت پیش نیامده که در مسابقات بخواهیم از تیم‌های دیگر دوچرخه قرض بگیریم. شک نکنید به خاطررقابتی که داریم، ما هم دوچرخه بخواهیم، به ما نمی‌دهند. شاید در حد یک زنجیر یا یک قطعه باشد اما در حد دوچرخه نه. البته معمولاً مسئولان و مکانیک تیم وقتی به مسابقه‌ای می‌روند آنجا احتمالاً قطعاتی می‌خرند تا در مواقع لزوم استفاده کنند. چرا که به خاطر تحریم یکسری ازقطعات وارد نمی‌شود و بنابراین در مسابقات از یکسری تیم‌ها خرید می‌کنیم.
چه پیش‌بینی برای قهرمانی آسیای پیست داری؟
من دراین باره حرفی نمی‌زنم. به هر حال ما هنوز نمی‌دانیم چند دوچرخه سوار در قهرمانی آسیا شرکت می‌کنند و در چه سطحی هستند، یا شاید دید کادر فنی چیز دیگری باشد. اما من اردوی خوبی داشتم و تمرکزم هم روی تمرینات پیست بود و تنها می‌دانم برای مسابقات آماده‌‌ام. از طرف دیگر فدراسیون به احتمال زیاد تنها دو نفر از سه رکابزن اردونشین را به قهرمانی آسیا اعزام می‌کند. من در ماده 4 کیلومتر پا می‌زنم و اسکرچ. همان ماده‌ای که محمد گنج خانلو پارسال مدال طلا گرفت. فکر می‌کنم امسال هم احتمال مدالم زیاد باشد به شرط اینکه آرامش داشته باشم.