آرش عبدی
خبرنگار

امروز پنجاه وششمین سالروز درگذشت اسطوره ورزش ایران است. جهان پهلوان غلامرضا تختی که اگرچه بیش از نیم قرن از مرگ او می‌گذرد اما همچنان محبوب‌ترین ورزشکار تاریخ ایران محسوب می‌شود.در خصوص تختی و اینکه او چرا تا این حد مورد اقبال عمومی قرار گرفت، نظرات مختلفی مطرح است. برخی اعتقاد دارند در خصوص تختی مبالغه‌گویی‌ و اغراق‌هایی صورت گرفته و همین مسأله باعث شد از تختی چهره‌ای فرا انسانی در اذهان مردم ساخته شود؛ اما طرفداران تختی بر این باورند که کارها و رفتارهای او را کسی نمی‌توانست انجام دهد و در آینده هم هیچ‌کس قادر به تکرار آن نیست و اینکه تختی هیچ توجهی به منافع شخصی خود نداشت و آنقدر به فکر مردم بود که همه اموال خود را برای کمک به آنها هزینه کرد و باعث شد تختی، تختی شود. اما سؤال دیگر در خصوص تختی این است که اگر او در این دوره و مثلاً در همین سال 1402 زندگی می‌کرد هم تا این حد به محبوبیت می‌رسید؟ آن هم در شرایطی که به واسطه فضای مجازی، چهره‌های مطرح ورزشی به چهره‌هایی نسبتاً عادی برای مردم تبدیل شده‌اند.اما نکته‌ای که بسیاری به آن باور دارند این است که  وسعت نگاه تختی به مسائل، فراتر از یک انسان معمولی بود؛ نگاهی که در آن ذره‌ای ریا و خودشیفتگی وجود نداشت و مصداق این مطلب، نوع زندگی این قهرمان بزرگ است. حالا که برخی چهره‌های مطرح ورزش کشور تلاش می‌کنند خودشان را حداقل در ظاهر شبیه تختی کنند، سخت است سره را از ناسره تشخیص داد؛ اما قطعاً هیچ کدام از آنها نمی‌تواند ذره‌ای از شخصیت وجودی تختی را تکرار کند. تختی دارای شخصیت چندوجهی بود؛ او به گونه‌ای زندگی کرد که کسی نمی‌تواند در اخلاق و مرام او ذره‌ای شک کند و قطعاً اگر در این دوران هم بود چنین انتظاری از تختی می‌رفت. در هر دوره‌ای به یکی از ورزشکاران، لقب تختی داده می‌شود. ای کاش برای این کارها کمی دست و دلمان می‌لرزید؛ چرا که اگر مدال‌هایی که تختی کسب کرد دست‌یافتنی شد، قطعاً نحوه زندگی او تا ابد دست‌نیافتنی خواهد ماند و حتی خوشنام‌ترین چهره‌های ورزشی هم نمی‌توانند به گرد پای تختی برسند.