فائزه زمانی
خبر‌نگار

حسین ثوری رئیس سابق فدراسیون با مشتی سنگین مدت‌ها بوکس ایران را در کما فرو برد، در حالی که بوکس در زمان حضور او هم حال و روز چندان خوبی نداشت، با شاهکار بی‌سابقه او مدت‌ها تاوان ‌آش نخورده و دهان سوخته را پرداخت کرد. با پایان قصه ثوری، داستان روح‌الله حسینی همان کاندیدای بازنده در انتخابات شروع شد. حسینی فدراسیون بوکس را با پس‌لرزه‌های فرار ثوری تحویل گرفت، او در همان ابتدای کار هم می‌دانست که تحویل گرفتن فدراسیون ورشکسته و زخمی ثوری گذر از هفت خان رستم است اما آمد تا حداقل خیال جامعه بوکس راحت شود که این بار کار دست اهلش افتاده است.

شروع ناامیدکننده
حسینی در بدو ورود طبق انتظار‌ها کار نکرد، البته که با توجه به عدم برگزاری انتخابات و بسته بودن دستش با سمت سرپرستی فدراسیون، چندان هم نمی‌شد از او توقعی داشت. او در شروع مأموریتش قول جذب مربی خارجی را داد، اما هیچ چیز طبق انتظارش پیش نرفت تا از گزینه خارجی به حسین نهرودی مربی 80 ساله برسد، اسمی که با توجه به عدم توانایی مالی فدراسیون در آن مقطع برای جذب مربی خارجی و بالا گرفتن اختلافات و حواشی در خانواده بوکس تنها گزینه‌ای بود که با توجه به احترام زیادش در این خانواده حکم پدرسالاری را داشت که می‌توانست تیم ملی را تا حدودی از حواشی و اختلافات به دور نگه دارد.
پایان زودهنگام نهرودی
این انتخاب شاید از اول اشتباه به نظر می‌رسید اما اختلافات چاره دیگری برای حسینی باقی نگذاشت، هر چند ماندن نهرودی خیلی دوام نداشت و بعد از مسابقات جهانی و نتایج تیم ملی در بازی‌های آسیایی هانگژو تمام کاسه کوزه‌ها سر نهرودی شکست تا او در همان هانگژو استعفا بدهد. این نتایج و رفتن نهرودی هرچه بود تلنگر خوبی برای حسینی شد تا یاد قولی که در روزهای اول برای جذب مربی خارجی داده بود، بیفتد.