محمد نادری
بازیگر

من فضای فانتزی و گریز تعمدی از فضای کاملاً رئالیستی را به‌شدت دوست دارم. همچنین شوخی‌هایی که در این فضا رخ می‌دهد، جزو سلیقه من است. در فضای سینما و سریال‌سازی کمتر کارگردانی وارد این حوزه شده است و این شاید برای مخاطب عام و در حقیقت عموم مردم شناخته شده نباشد. چراکه در سبد فرهنگی آنها نبوده است. ما بیشتر درام، ملودرام و کمدی‌هایی با بستر رئالیستی تولید کرده‌ایم و اگر اثری فانتزی ساخته‌ایم، از جنس دیگری بوده است که در آثار مهران مدیری و پیمان قاسمخانی سراغ داشتیم. این جنس مختص خود سروش صحت است و امضای او را دارد. در حقیقت سروش صحت یک قراری با تماشاگر خود می‌گذارد که اگر مخاطب آن را بپذیرد و وارد این جهان شود، با اثر ارتباط برقرار می‌کند. البته در جاهایی ارجاعاتی به سینما و مقولات اجتماعی و فرهنگی دارد و لازم است اطلاعات گسترده‌تری داشته باشد و زمانی که متوجه ارجاعات می‌شویم، لذت مضاعفی از فضای ساخته شده و شوخی رخ داده می‌بریم. شاید در ابتدا برای تماشاگر غریب باشد اما وقتی وارد این فضا و جهان شود و آن را بپذیرد، لذت می‌برد.
بخشی از گفته‌های بازیگر سریال «مگه تموم عمر چند تا بهاره؟» با ایرنا