گفت‌و‌گوی اختصاصی دختر رکابزن بعد از مدالش در بازی‌های آسیایی
پرتو آذر: من طلا می‌خواستم
مهری رنجبر
خبرنگار
سرانجام، انتظار تمام شد. مدال گرفت. همانی که چهارسال قبل با بدشانسی تمام از دست داده بود. هرچند در هانگژو هم کم بدبیاری نداشت. آن از مچ دستش که مصدوم شده بود و آن هم از سرماخوردگی که کارش را سخت کرده بود. اما او مدال می‌خواست و دیگر قرار نبود هیچ مانعی سدش شود. به قول خودش خواست و توانست. درست مثل وقتی که اولین مدال دوچرخه‌سواری کوهستان قهرمانی آسیا را گرفت. این بار با مدال برنزش در بازی‌های آسیایی، برگ دیگری به تاریخ دوچرخه‌سواری ایران اضافه کرد. هرچند دلش پیش مدال طلا بود اما خوشحال است که به چنگش آورد ولی این مدال، همه ماجرا برای فرانک پرتوآذر نیست، دختری که می‌خواهد با سهمیه المپیک، آن را از رؤیا بودن درآورد.
بالاخره اتفاقی که منتظرش بودی افتاد. بگو با تجربه تلخی که از دوره قبل داشتی، شب قبل از مسابقه را چطور سر کردی؟ استرس تکرار اتفاق جاکارتا را نداشتی؟
خدا را شکر با اتفاق خوب و مدال برنزم خاطره تلخ دوره قبل را از ذهن همه پاک کردم و خوشحالم که این اتفاق تاریخی را رقم زدم. همیشه شب مسابقه، هیجان و استرس خاص خودش را دارد اما هانگژو اولین مسابقه‌ای نبود که من در آن رکاب زدم، قطعاً با کمک مربی توانستم برای آمادگی‌ام با برنامه جلو بروم و شب قبل از مسابقه هم با خیال راحت سر کردم. برنامه‌ام و همه تلاشم این بود که اصلاً به اتفاق بد احتمالی مثل جاکارتا فکر نکنم. همه فکر و ذکرم روی مدال بود. البته دو هفته قبل مچ دستم شدید آسیب دید و سرماخوردگی پیدا کردم که سینو‌س‌هایم عفونت کرد که روی ریکاوری و آمادگی‌ام تأثیر منفی گذاشته بود اما با نتیجه‌ای که گرفتم، فعل خواستن و توانستن را با رسم شکل صرف کردم. حتی من مجبور شدم یک روز از تمرینم را کنسل کنم تا استراحت کنم و با شرایط بهتر در مسابقه رکاب بزنم. حتی در تمرین قبل از مسابقه زمین خوردم و زانویم آسیب دید هرچند خیلی جدی نبود. این مدال برایم خیلی خیلی مهم بود و هیچ چیزی نمی‌توانست مانع تصاحبش شود. هیچ اتفاقی نمی‌توانست مرا از این قضیه جدا کند، چرا که من می‌خواستم از بازی‌ها با دست پر برگردم. البته اتفاقات صد درصد روی رنگ مدالم تأثیر گذاشت اما خیلی خوشحالم که پتانسیل خودم و نماینده رکابزنان زن را به رخ همه کشیدم.
تو ظاهراً دستت هم مصدوم بود و کمی هم کسالت داشتی، چطور با وجود این قضایا کنار آمدی و اجازه ندادی روی نتیجه‌ات تأثیر بگذارد؟
فرضیه‌ها زیاد بود که می‌توانم شرایط و شانس مدالم در جاکارتا را اینجا هم تکرار کنم. بویژه با بدشانسی که در قهرمانی آسیا آوردم و دو مدال را آنجا از دست دادم، شاید خیلی‌ها شک داشتند که من مدال بگیرم اما ایمان داشتم که می‌توانم، من مدال طلا را می‌خواستم. من با پایان مسابقه بازی‌های آسیایی جاکارتا، آن روز را فراموش کردم و تمرکزم را برای هانگژو گذاشتم تا روی سکو بروم و نشان دهم دوچرخه سواری زنان می‌تواند مدال بگیرد و ارزش خودم را نشان دادم و تاریخ‌سازی را رقم زدم. همان طور که در قهرمانی آسیا اولین مدال تاریخ دوچرخه سواری زنان ایران را گرفتم و شاید به خیلی از زنان انگیزه بدهد تا در قهرمانی آسیا و میادین دیگر به مدال فکر کنند. شک ندارم کار من الهام‌بخش می‌شود و مایه افتخارم است که در دوره‌های بعد رکابزنان بیشتری برای مدال طلا و نقره بازی‌ها تلاش می‌کنند. من رؤیای مدال‌آوری زنان در بازی‌های آسیایی را دست‌یافتنی کردم و نشان دادم ما می‌توانیم.
تو برای این مدال ۵ سال سخت داشتی، در این روزها با خودت فکر می‌کردی که اگر زنجیر پاره نمی‌شد حالا مدال داشتی، یا اگر فلان اتفاق می‌افتاد من حالا مدال دوم را باید می‌گرفتم؟
من این 5 سال خیلی سختی کشیدم و تلاش کردم. چقدر از جیب هزینه کردم تا سطح و عملکردم را بالا نگه دارم تا بتوانم در بازی‌ها حاضر شوم تا مدال بگیرم. هر چه بگویم، کم گفته‌ام. آن هم در رشته دوچرخه‌سواری که تجهیزات محور و خیلی گران است.
تو با مدال تاریخی که گرفتی روی همه حدس و گمان‌ها و شک و تردیدها خط قرمز کشیدی. بیشتر بابت این خوشحالی یا اینکه توانمندی‌ات را ثابت کردی؟
فکر می‌کنم [به خودش اشاره می کند] فرانک پرتو آذر نشان داده با سختکوشی و تلاش قابل اعتماد است و به شرط حمایت می‌تواند اتفاقات قشنگی رقم بزند. من سعی کرده‌ام پتانسیل و توانمندی زنان در دوچرخه سواری را نشان دهم، فکر می‌کنم روی کاغذ همه جوره ثابت کرده‌ام.
با این مدال به سهمیه المپیک هم امیدوارتر شدی؟
همان طور که بعد از بازی‌های آسیایی جاکارتا با فراموشی اتفاقات تلخ، همه تمرکزم را روی بازی‌های آسیایی هانگژو گذاشتم تا مدال بگیرم و از بزرگترین اهدافم بود تا مدالش را به کلکسیون مدال‌هایم اضافه کنم. بعد از المپیک توکیو برنامه‌ام تا امسال تلاش برای گرفتن سهمیه المپیک 2024 پاریس است تا افتخار حضور در این رویداد بزرگ را داشته باشم. البته من برای تصاحب سهمیه باید در قهرمانی آسیا شرکت کنم و بنابراین هدف اصلی‌ام همین بوده و هدف دومم بازی‌های آسیایی بود.
تو قبل از بازی‌ها نگران بودی که مربی‌ات نباشد، وجود مربی‌ات چقدر کمک حالت بود؟
خیلی از مواردی که به موفقیت من در بازی‌های آسیایی کمک کرد، با بررسی پروفایل مسیر مسابقه و اطلاعاتی که از مسیر داشتیم ترجیح دادیم از چرخ تر و خشک مناسب مسیر استفاده کنم، که بخشی ازهزینه را فدراسیون تقبل کرد و خبردار شدم قرار است این چرخ برای خودم بماند. این انتخاب خیلی خوبی بود برای رکابزنی با آن، چرا که روی نتیجه من تأثیر خیلی زیادی داشت. با آنالیزی که با مربی‌ام داشتم و تعیین استراتژی شرکت در مسابقه برای اینکه چه ریتمی داشته باشم، بدون شک حضور مربی‌ام در موفقیت من نقش خیلی زیادی داشت.
* فرانک بعد از مدال بازی‌های آسیایی چه برنامه‌ای دارد؟
قهرمانی آسیا یک ماه دیگر در هند برگزار می‌شود و من فرصت کمی دارم و امیدوارم با شرایط خوب بدون دغدغه و فشار آماده شوم و بتوانم با درخشش در هند نشان دهم دیگر سهمیه المپیک هم برای رکابزنان رؤیا نیست.