فائزه زمانی
خبرنگار

فقط 5 روز به وصال بوکسورهای تیم ملی و رینگ بازی‌های آسیایی هانگژو مانده است، آخرین مدال ایران در این میدان حساس به برنز احسان روزبهانی در بازی‌های آسیایی اینچئون برمی گردد، حالا بعد از 9 سال شاید وقتش رسیده است که طلسم مدال بوکس در این بازی‌ها شکسته
شود.
 شاهین موسوی یکی از امیدهای ما برای این طلسم شکنی است که به گفته خودش به رغم مسیر سخت کسب مدال در این مسابقات، تمام توانش را در رینگ هانگژو خواهد گذاشت تا علاوه بر مدال بلیت المپیک 2024 پاریس را هم رزرو کند.
درحالی که تیم ملی قبل از اعزام به بازی‌های آسیایی، در تورنمنت روسیه حضور پیدا کرده بود، به گفته او شرایط چچن میزبان این مسابقات اصلاً جالب نبوده است: «مسابقات گروزنی چچن مسابقاتی قدیمی با قدمت بالاست که همیشه تیم‌های خوبی در آن شرکت می‌کنند.
این دوره هم بوکسورهای خوبی از 15-20 کشور حضور داشتند اما مسابقات مثل همیشه نبود.متأسفانه شرایط خوبی در چچن نداشتیم، هتل که چه عرض کنم، جایی که ما در آن اسکان داشتیم حتی دستشویی و حمام مناسب هم نداشت و در کل شرایط تغذیه و رفاهی بوکسورها فراهم نبود.
ما مترجم روس نداشتیم و از این بابت خیلی اذیت شدیم.اما به هرجهت من در این مسابقات توانستم در وزن جدید خودم را محک بزنم و از این نظر با توجه به نزدیکی بازی‌های آسیایی، حضور در مسابقات برایم مفید بود.»
او که حقش در این مسابقات باز هم ضایع شد، دیگر حق خوری و مافیا را باتوجه به نداشتن کرسی بین‌المللی عادی می‌داند: «دوستانی که بازی‌ام مقابل حریف چچنی را دیدند، شهادت دادند که من باید برنده می‌شدم اما مافیا و ناداوری دیگر به یک قصه تکراری تبدیل شده است، اسم حق خوری که می‌آید، همه خنده شان می‌گیرد.سال‌هاست از کرسی بین‌المللی حرف می‌زنیم اما خبری از آن نیست. اما به هرحال ما تا الان هم با همین شرایط مبارزه کردیم و حتی مدال گرفتیم، یک جورهایی به نداشتن کرسی و حق خوری عادت کرده‌ایم. با این شرایط کنار آمده و اگر مدال می‌گیریم از سرغیرت و تعصب است.»
موسوی در واکنش به حال و هوای ناخوش این روزهای بوکس گفت: «حسینی تازه یک ماه است که از سمت سرپرستی درآمده و رئیس فدراسیون شده است، در این یک ماه که نمی‌توانست معجزه کند.اما به هرحال از زمانی که پا در فدراسیون گذاشته است، در حال پرداخت بدهی و سرو سامان دادن به اوضاع است.
شرایط بوکس تا بوده همین بوده، الان دوماهی است که حقوق نگرفته ایم، واریزی‌ها معمولاً زمان مشخصی ندارد و مبلغ هم با این شرایط اقتصادی، چشمگیر نیست.
ما قبل از مسابقات جهانی به ماساژور نیاز داشتیم، الان در آستانه بازی‌های آسیایی هستیم اما هنوز خبری از ماساژور نیست.
تازه بعد از 3 سال، مراسم تجلیل از قهرمانان و مدال آوران برگزار کرده‌اند که البته من به‌خاطر حضور در روسیه شرکت
نکردم.»
او حالا کار بوکسورها را در هانگژو برای کسب سهمیه المپیک پاریس سخت می‌داند: «انسان با امید زنده است، قطعاً امید هست که داریم به مسابقات می‌رویم. ما برای بهترین نتیجه و کسب سهمیه المپیک و دروغ چرا، پاداش در نظر گرفته شده به هانگژو می‌رویم تا با تمام توان در رینگ مبارزه کنیم.
تمام ورزشکاران بجز فوتبالیست‌ها به این پاداش نیاز دارند، من هم ازهمینجا برای کل کاروان ایران در این آوردگاه بزرگ آرزوی موفقیت دارم.
نمی شود مقایسه کرد وگفت کسب سهمیه در بازی‌های آسیایی از مسابقات جهانی سخت‌تر است یا آسان‌تر، اما رقابت در هانگژو سنگین است و تمامی رقبا با آمادگی بالا و بهترین تدارکات و اردوها پا به این مسابقات می‌گذارند.
شانس ما فقط هم فینالیست‌ها سهمیه المپیک پاریس را می‌گیرند که همین موضوع کار را به مراتب سخت‌تر می‌کند.»