علی طالب‌لو
طلبه  پژوهشگر

حبیب بن مظاهر یکی از مهم‌ترین و با فضیلت‌ترین یاران امام حسین علیه‌السلام است. او کسی است که توسط حضرت اباعبدالله‌ علیه‌السلام به کربلا دعوت شد. امام حسین علیه‌السلام به او نامه نوشت و از او دعوت کرد که در سپاه ایشان حضور داشته باشد. این مسأله نشان‌دهنده­ جایگاه والای حبیب‌بن‌مظاهر است و برای کمتر کسی رخ می‌دهد.
حبیب چه ویژگی مهمی داشت که باعث شد حضرت سیدالشهداء برای او نامه بفرستد و از او دعوت کند؟ این مسأله را می‌­توانیم از محتوای نامه­ امام حسین علیه‌السلام برداشت کنیم.
امام حسین علیه‌السلام به حبیب می‌­نویسد: من الحسین بن علی بن ابی طالب الى الرجل الفقیه حبیب بن مظاهر اما بعد: یا حبیب، فانت تعلم قرابتنا من رسول‌اللّه صلی‌الله علیه و‌آله و انت اعرف بنا من غیرک و انت ذوشیمة و غیرة فلا تبخل علینا بنفسک، یجازیک رسول‌اللّه صلی‌الله علیه و‌آله یوم‌القیامة.[1] از حسین بن على به مرد فقیه، حبیب بن مظاهر. اى حبیب! تو نسبت فامیلی ما با پیامبر صلی‌الله علیه و‌آله را مى‌دانى و بهتر از دیگران ما را مى‌شناسى و شخص آزادمرد و غیرتمندى هستى. از جان خود بر ما مضایقه مکن، رسول خدا صلی‌الله علیه و‌آله در قیامت پاداش آن را به تو خواهد داد.
حضرت سیدالشهداء به چند ویژگی حبیب اشاره می‌کند که علت اصلی نامه نوشتن ایشان بود:
1- دین شناس بودن حبیب. امام حسین علیه‌السلام، حبیب را فقیه خطاب می­‌کند. فقیه نیز به معنی کسی است که دینش را می­‌شناسد و نسبت به یادگیری آن دغدغه دارد.
2- شناختن ویژگی و فضیلت امام. امام حسین علیه‌السلام به حبیب بن مظاهر می­‌گوید که تو ما را بهتر از بقیه می­‌شناسی و می­‌دانی که ما دارای چه جایگاهی هستیم. مراد از شناخت امام، بلد بودن نام پدر امام یا اسم ایشان نیست زیرا این ویژگی در میان دشمنان ایشان نیز وجود داشت. بلکه مراد از شناختن، شناخت مقام و منزلت امام معصوم است. هر چه شناخت به امام معصوم بیشتر باشد، فدا کردن زندگی و حیات برای ایشان، کم ارزش قلمداد خواهد شد.
3- آزادمرد بودن. حبیب بن مظاهر وابسته به دنیا نبود بلکه آزاد بود و آزاد می­‌زیست. مردم کوفه با وجود نوشتن نامه و دعوت از امام حسین علیه‌السلام، ایشان را یاری نکردند. زیرا آزادمرد نبودند و زندگی­شان وابسته به لذت‌­های دنیوی بود. فلذا حاضر بودند به خاطر چند کیسه طلا، مقابل حضرت سیدالشهداء مبارزه کنند.
4- غیرت داشتن. حبیب بن مظاهر مردی با غیرت بود. غیرت در این فقره، به معنی غیرت دینی است یعنی تعصب داشتن و هزینه دادن برای اعتقادات فکری. مردم کوفه فاقد این غیرت بودند و حاضر نبودند که برای اعتقادشان هزینه­‌ای بپردازند. در حالی که اساس دین و اعتقاد دینی، هزینه دادن و تحمل کردن سختی­‌ها در راه اعتلای دین است.
[1]- مکاتیب الائمه، جلد 3، صفحه 145.