مهری رنجبر
روزنامه‌نگار

61 روز مانده به افتتاحیه بازی‌های آسیایی هانگژو، بعید نیست زنان قربانی کیفیت کاروان ورزشی شوند. کیفیتی که شاید به بهانه عدم مدال‌آوری، (شما بخوانید کمبود بودجه) باشد. بودجه مهم‌ترین دلیلی است که مسئولان کمیته ملی المپیک و ستاد عالی بازی‌ها، بارها تأکید کرده‌اند کاروان کیفی را با ورزشکارانی می‌بندند که اگر مدال نمی‌گیرند حداقل جزو 6 نفر اول بازی‌ها باشند. هر چند که از اول مسئولان ورزش با شعار دهان پرکن حضور در بازی‌های آسیایی برای توسعه ورزش، به زنان برای تجربه میدان بزرگ هانگژو امید دادند. کار به جایی رسید که حتی نوید اولین تجربه تیم ملی زنان والیبال بعد از نیم قرن غیبت و حضور تیم ملی هندبال زنان بعد از درخشش در آسیا و جهانی داده شد در حالی که اسم تیم ملی مردان از لیست پاک شد. حتی تیم ملی بسکتبال سه نفره زنان که دوره قبل هم در اینچئون بودند، در لیست نوشته شد. همه فدراسیون‌ها دست به کار شدند تا تیم‌هایشان آماده، آماده راهی هانگژو شوند. البته همه این قول و قرارها تنها با موافقت ستاد عالی بازی‌ها عملی می‌شد. دقیقاً جلسه دو هفته پیش ستاد عالی بازی‌ها همه خوشحالی و انگیزه ورزشکاران زن را به باد داد؛ با خط قرمزی که روی اسم تیم ملی زنان والیبال، هندبال و بسکتبال سه نفره کشیده شد؛ خط قرمزی که نه تنها لبخند را روی لب‌های زنان ایران خشکاند که علامت سؤال بزرگی را در ذهن همه بازیکنان و مربیانشان باقی گذاشت و صدایشان را درآورد. البته خط قرمز تنها روی اسم تیم‌های توپی نبود و حتی گریبان تیم سپک تاکرا، نایب قهرمان جهان را هم گرفته است. اما هنوز هیچ مسئولی، چرایی این قصه را تا امروز جواب نداده است. نه مسئولان وزارت ورزش که مسئولیت ستاد عالی ورزش برعهده آنهاست و نه مسئولان کمیته ملی المپیک که بانی اعزام کاروان ورزشی ایران به بازی‌های آسیایی هستند. نکته جالب‌تر اینکه مسئولان کمیته ملی المپیک معتقدند هنوز بعد از جلسه ستاد عالی، نامه مصوبه برای آنها فرستاده نشده، اما چیزی که واضح است اینکه تیم‌های هندبال، والیبال و بسکتبال سه نفره زنان ایران بین 6 تیم اول قرار نمی‌گیرند و شاید دهم، یازدهم شوند. در واقع بیشتر از هر چیز رفتار یک بام و دوهوای مسئولان ورزش در قبال ورزش زنان، ملی‌پوشان را کلافه کرده است.
اگرچه 27/5 درصد جمعیت کاروان ورزشی ایران در بازی‌های آسیایی هانگژو زنان هستند و حتی از نظر تعداد رشته‌ها هم 2/5 درصد رشد دیده می‌شود اما هنوز این اعداد و ارقام، با برابری جنسیتی که نه، با عدالت اجتماعی کمی فاصله دارد. اگر حرف از نتیجه است که تیم‌های هندبال، سپک‌تاکرای سه نفره، بسکتبال نوجوانان زیر 16 سال و حتی هاکی روی یخ دختران با نتایج‌شان در آسیا و رقابت‌های جهانی، نشان داده‌اند، می‌توانند و تنها باید کمی به آنها اعتماد شود تا با نتیجه خودی نشان دهند. اگرچه شاید ستاد عالی هنوز روی نتیجه تیم والیبال شک دارد و هانگژو را میدانی برای تجربه‌اندوزی بیشتر والیبالیست‌ها می‌داند و ظاهراً نتیجه رقابت‌های قهرمانی والیبال زنان آسیا هم ملاک است، اما با درخشش هندبالی‌ها در دو سال اخیر، می‌دانند دختران هندبال از تجربه‌اندوزی گذر کرده‌اند و می‌توانند حریفان اصلی‌شان را هم پس بزنند.
اما شاید دلیل مهم حضور زنان ورزشکار در بازی‌های آسیایی، چیزی جز تأثیر برای تشویق و جذب درصد زیادی از دختران کشور به ورزش نباشد. مسأله‌ای مهم که روی آن تأکید زیادی می‌شود. از طرف دیگر باید در نظر داشت تیم‌های بنام در ورزش زنان هم با حضور در میدان‌های مختلف بنام شده‌اند.
هرچند قرار بود، ستاد عالی در جلسه دیروزش تکلیف تیم‌های زنان حاضر در بازی‌های آسیایی را قطعی کند، اما با غیبت یکی، دو نفر از اعضا کار به چهارشنبه موکول شد.