«حوا» دیده و پسندیده شد!
جبار آذین
منقد و مدرس سینما و تلویزیون
نخستین جشنواره فیلم «حوا» در دو بخش ملی و بین‌المللی برگزار شد و بویژه مورد توجه زنان و دختران هنرآفرین و خانواده‌ها قرار گرفت. گرچه در ایران و فضای فرهنگ و هنر کشور، هر سال ده‌ها جشن و جشنواره بزرگ و کوچک هنری و فرهنگی برگزار می‌شود، ولی بجز چند جشنواره، اغلب آنها چندان کاربردی و یاری‌بخش نهضت حراست از فرهنگ ایرانی و اسلامی نیستند. با آنکه در برگزاری، حضور و شرکت آثار هنری در این جشنواره‌ها، بانوان نقش پررنگی دارند، لیکن شمای کلی آنها مردانه است و سینماگران زن در حد شأن و منزلت و هنرمندی خود، کمتر تمام قد دیده می‌شوند؛ بخصوص چنانچه زنان هنرمند بخواهند براساس باورها و اعتقادهای خود آثاری هنرمندانه در معرفی، پاسداری و ستایش ارزش و جایگاه زن و خانواده بسازند. با توجه به اینکه، در عرصه‌های هنر، هنوز هم در محاصره فیلم‌های مردانه و کم محتوا و گاه فرهنگ‌ستیز و فمینیستی از یکسو و هجمه‌های گسترده تبلیغاتی و روانی بیگانگان جهت تخریب دستاوردهای انقلابی و آرمان‌های جامعه با هدف قرار دادن اساس خانواده‌های ایرانی و آیین‌ها و آموزه‌های دینی از دیگر سو هستند، ضرورت راه‌اندازی یک تشکل مهم حمایتگر هنرمندان زن و آثار آنها با پایبندی به ترویج و تبلیغ سبک زندگی ایرانی و اسلامی، حفظ حریم و حرمت خانواده و زن در سینما، احساس می‌شد. برگزاری نخستین دوره جشنواره حوا که آیینه‌ای منصفانه و معتقدانه با محوریت خانواده در برابر همگان قرار داده، آنچه را با بنیان خانواده‌های متدین ایرانی مغایرت دارد و از بیراهه‌های تبلیغات فیلم‌ها و سریال‌ها و برنامه‌های ماهواره‌ها و سینمای مخالفان ایران ترویج می‌شود هم در آن سوی آیینه به نمایش گذارده تا مخاطبان حوا در ایران وجهان، با شناخت هنرمندانه خود گزینشگر راه خیر و سعادت شوند. در هر حال برگزاری جشنواره حوا را باید به فال نیک گرفت و با چند توصیه به طراحان و مجریان این جشنواره فردایی شکوهمند برای آن آرزو کرد. مدیران و مجریان در گام نخست باید برای جشنواره خود، تعریفی منطبق با فرهنگ ونیاز جامعه و سینمای ایران، اساس‌نامه و آیین‌نامه‌های مناسب با استانداردهای برگزاری جشنواره‌های سینمایی داشته باشند. در مرحله بعد، جشنواره را قانونمند کنند. گام بعدی، پرهیز از نگاه محدود و بسته وشعاری است که هنر و هنرمند را زمینگیر و جشنواره را دچار ایستایی و کم فروغی می‌کند و باید با ارائه نمونه‌های موفق از زندگی زنان و خانواده‌های اسلامی و ایرانی، راه بهره‌وری هوشمندانه از دستاوردهای علمی وهنری جهانیان را بازگذاشت. دوستان به این نکته هم عنایت کنند که جشنواره حوا اهداف عالی پیش رو دارد، لذا در ورطه تقابل با گرایش‌های رایج فمینیستی و خانواده‌ستیزی مبلغان خارجی و سلیقه‌گرایی‌های مدیریتی نیفتند. آنها اگر راه تولید بهترین آثار خانوادگی را به روی هنرمندان بگشایند و مسئولان سینما و فرهنگ هم باتمام امکانات معنوی و مادی از آنها پشتیبانی کنند، تولیدات بهینه و تأثیرگذار حوا به خودی خود به حذف آنچه برای خانواده‌های ایران اسلامی نامناسب است، منجر خواهد شد. بنابراین، مصمم و پویا راه خود را دنبال کنند. مسأله آخر اینکه، حوا درها را فقط برای خودی‌ها باز نگذارد و با آغوش باز تمام هنرمندان فرهیخته زن و مرد را پذیرا باشد و بکوشد آنها را هم به جشنواره جذب کند.