آیین بزرگداشت سیدجلال‌الدین محمدیان خواننده پیشکسوت موسیقی ایران برگزار شد

عرض ارادت موسیقایی به صدای ماندگار «مردان خدا»

ندا سیجانی
روزنامه‌نگار

«مدتی از هنر کنار کشیدم تا دچار خوی بد نشوم، بنابراین تواضع در هنر مهم است». این بخشی از صحبت‌های سیدجلال‌الدین محمدیان، خواننده قطعه ماندگار«مردان خدا» بود که در مراسم تجلیل از او که در شامگاه یکشنبه 25 تیرماه با حضور قائم مقام وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در تالار رودکی برگزار شد، با حاضران و دوستداران خود درمیان گذاشت. جلال‌الدین محمدیان می‌گوید: «هنر یعنی کمال؛ یعنی شاهنشاهی و این در حالی است که کمال و تواضع هنرمند باید بیشتر از دیگران باشد.»

آنطور که شایسته است، قدر و منزلت سیدجلال‌الدین محمدیان دانسته نشد
در این مراسم ابتدا گروه تنبورنوازان «مهتاب» روی صحنه آمدند و قطعه «مردان خدا» را برای حاضران اجرا کردند و در ادامه حمیدرضا نوربخش مدیرعامل خانه موسیقی به عنوان اولین سخنران در جملاتی گفت: ارادت من به استاد جلال‌الدین محمدیان به سال‌ها پیش برمی‌گردد؛ وقتی که خیلی جوان بودم. به یاد دارم یک شب در شهر قم در منزل یکی از دوستان ساز و آوازی اجرا کردیم و این هنرمند محبتی کرد و من را با کتاب ردیف محمود کریمی آشنا کرد. آن زمان منابعی برای ردیف و آواز نبود اما آقای محمدیان کاست و کتابی را که ضمیمه آن بود و دکتر مسعودیه هم آن را آوانویسی کرد‌ه بودند، به من دادند. آن روز متوجه شدم که این مرد چقدر باصفا است و چه منش بزرگی دارد. سیدجلال‌الدین محمدیان قدر و منزلتش آنطورکه باید دانسته نشده است.
ما آوازخوان‌ها شرایطی در حرفه خود داریم؛ مثلاً خواننده باید صدایش حجم و وسعت خاصی داشته و یا خودش پیوندی با شعر و موسیقی داشته باشد و سیدجلال محمدیان از تمامی این شاخصه‌ها برخوردار بود و صدایی وسیع یا به اصطلاح چپ‌کوک دارد که می‌تواند از نت‌های پایین تا بالا را بخواند. او تحریر زیبا و حجم صدای مناسب دارد و از محضر اساتیدی چون استاد شجریان تا استاد علی‌اصغر بهاری آموخته است. او موسیقی اقلیمی خود (کرمانشاه) را هم آموخته است. شاید این هنرمند بیشتر برای قطعه ماندگار «مردان خدا» برجسته شده باشد اما قطعات مطرح دیگری هم در کارنامه کاری خود دارد که درخور توجه است.

عیار شعر و موسیقی پایین آمده
حمیدرضا نوربخش در بخش دیگری از سخنانش با انتقاد از وضعیت کنونی موسیقی گفت: موسیقی پاپ می‌تواند یک موسیقی هنجارمند باشد اما منظور من عیار شعر و موسیقی است که متأسفانه این روزها بشدت پایین آمده و حتی از تهدید هم گذشته و زنگ خطرش به صدا درآمده است. در هر بخشی از این کشور گوهرهای درخشانی هست که باید جوانان را با آنها آشنا کرد. یکی از این گوهرها جلال‌الدین محمدیان است که یک مرد باصفا و به معنای واقعی یکی از مردان خداست.

هنرمندانی ماندگار می‌شوند که تماشای ملکوت روزی‌شان می‌شود
میلاد عرفان‌پور مدیر مرکز موسیقی حوزه هنری هم در سخنانی گفت: حدود ۴ سال پیش بود که برای نخستین بار توفیق پیدا کردم استاد جلال‌الدین محمدیان را در دقایقی ببینم و بسیار با ایشان احساس صمیمیت و نزدیکی داشتم، از فروتنی و بزرگ‌منشی او لذت بردم و باید بگویم در کمتر هنرمندی این تواضع را دیده بودم.
عرفان‌پور ادامه داد: هنر، در معنای واقعی برداشتی است که هنرمند از عالم ملکوت دارد و هنرمندانی ماندگار می‌شوند که تماشای ملکوت روزی‌شان می‌شود. چنین هنرمندانی هنر را ابزار سلوک و نه دیده شدن خود می‌دانند. خیلی‌ها هنر را ابزار ثروت و قدرت می‌دانند اما امثال محمدیان با هر اثر یک پله به کمال انسانی نزدیک می‌شوند. استاد عزیز ما سال‌ها از جوامع و محافل هنری دوری گزید زیرا هنر برایش به مثابه سلوک بود.
مدیر مرکز موسیقی حوزه هنری همچنین گفت: از ویژگی‌های استاد جلال‌الدین محمدیان شناخت تاریخ و حکمت هنر است. افتخار ما در مرکز موسیقی این است که نزدیک ۴ سال گذشته در یک فضای دوستانه با ایشان همکاری داشتیم و این هنرمند ۱۶ قطعه موسیقی برآمده از گنجینه موسیقی عاشورایی در این مرکز تولید کردند که به امید خدا بزودی منتشر خواهد شد. استاد به این تولیدات نگاه نذر داشتند و این آثار را بدون چشم‌داشت مالی به پیشگاه حضرت اباعبدالله(ع) تقدیم کردند و ما هم میزبان این قطعات ارزشمند بودیم.
در پایان این مراسم پیش از اجرای قطعه «مردان خدا» توسط گروه تنبورنوازان «مهتاب» با خوانندگی سیدجلال‌الدین محمدیان، او در جملاتی گفت: دوست داشتم این آهنگ در دل مردم بنشیند. این قطعه را در سال‌های جنگ تحمیلی اجرا کردم و آن زمان از مردان خدا خواندم؛ به هر حال هنر می‌تواند راهگشا باشد. در پایان مراسم نیز، از سیدجلال‌الدین محمدیان با اهدای هدایایی به این هنرمند تقدیر شد. همچنین در این مراسم اعلام شد که با اهدای نشان درجه‌یک هنری به سیدجلال‌الدین محمدیان موافقت شده است و این نشان به او اهدا می‌شود.

صفحات
آرشیو تاریخی
شماره هشت هزار و دویست و سی و پنج
 - شماره هشت هزار و دویست و سی و پنج - ۲۷ تیر ۱۴۰۲