مریم اسمی خانی
کارگردان

در فیلم «بو می‌ترسد » مادر بو به او می‌گوید «زنان را فقط زنان می‌شناسند» و بلافاصله شروع می‌کند به تحلیل ریزبینانه دختری که پسرش بو به او علاقه‌مند شده، تا شاهدی باشد بر اینکه «زنان را فقط زنان می‌شناسند!»
در این جمله کلمه «فقط» از اهمیت زیادی برخوردار است. زنان همواره به هزار و یک دلیل از بروز موجودیت خود امتناع کرده‌اند و چیستی و چرایی‌هایشان همواره با دختران، به دنیا آمده و با مادران، از دنیا رفته است....واقعیت این است که جهانِ پنهان شده در نگاه زنان، کم و بیش، از دست رفته و نادیده گرفته شده است. قلم در طول تاریخ به ندرت در دست زنان بوده و جهان، زن را همانقدر می‌شناسد که در موردش در کتاب‌ها خوانده است. آنچه در عصر جدید می‌تواند تحول ایجاد کند، این است که به زنان، فرصت خلق اثر، از دیدگاه خودشان را بدهند. حیف است اگرجدی گرفتن زنان فقط مد شده باشد و حمایت از فیلمسازی زنان و حضورشان در عرصه‌های فرهنگی صرفاً جلوه بهتری به عملکرد متولیان فرهنگ و هنر بدهد. حمایت از سینمای زنان یعنی ایجاد فرصت برای خلق آثاری که به دغدغه‌های زنانه مربوط است، یعنی فهم اینکه اگر دغدغه‌های یک زن خانه‌دار می‌تواند کل یک خانواده و در ادامه، حیات یک جامعه را تحت تأثیر خود قرار بدهد! پس ارزش روایت کردن دارد. زنان در حوزه خانه و خانواده و زیر بار مسئولیت‌های بزرگی که فاقد اهمیت به نظر می‌آیند، دریایی از تجارب پیچیده و قصه‌های گفته نشده‌اند. جهان زنانه از بی‌نهایت جزئیات به ظاهر بی‌اهمیت ساخته شده که جامعه مخاطب، فقط زمانی ارزشش را خواهید دید که با آخرین جزء کامل شده باشد.  اگر شکل مواجهه با نگاه زنانه در سینما، همین باشد که تا به امروز بوده! نگاه زنانه هرگز فرصت رشد پیدا نخواهد کرد وبعدی به ابعاد تصویر قهرمان زن در سینمای ایران اضافه نخواهد شد. برای اینکه نگاه زنانه جرأت بروز پیدا کند، باید صبور بود و فرصت آزمون و خطا داد. تنها در این صورت است که قهرمانان زن پیچیده‌تری در قاب سینما جان خواهند گرفت چرا که «زنان را فقط زنان می‌شناسند!‌»