حامد جیرودی
روزنامه نگار

اتفاقی که در ماجرای فسخ قرارداد علیرضا بیرانوند با پرسپولیس رخ داده، موضوعی است که ممکن است تبعات زیادی نه‌تنها برای این باشگاه، بلکه برای کل فوتبال ایران به همراه داشته باشد. این دروازه‌بان ملی‌پوش در شرایطی به صورت یک‌طرفه به همکاری‌اش با سرخپوشان پایتخت خاتمه داد و وکیل او معتقد است کار قانونی انجام داده که پیش از بیرانوند، شجاع خلیل‌زاده هم چنین اقدام مشابهی را در پایان لیگ نوزدهم انجام داد و با این بهانه که قراردادش کم است و باید اصلاح شود، قراردادش با پرسپولیس را فسخ کرد و در آستانه حضور قرمزها در فینال لیگ قهرمانان آسیا، این تیم را ترک کرد و به الریان پیوست. مسئولان وقت باشگاه پرسپولیس هم با اینکه از این بازیکن شکایت کردند اما راه به جایی نبردند و شجاع به کار خود در فوتبال قطر ادامه داد. در حال حاضر، رضا درویش معتقد است که 90 درصد قرارداد بیرانوند را پرداخت کرده و با توجه به اینکه هفته پیش هم 700 میلیون به او داده، چه با مهلت دوماهه فیفا و چه با لحاظ مهلت چهارماهه سازمان لیگ برای پرداخت پول بازیکنان، فسخ بیرو غیرقانونی است اما مصطفی سلیمانی وکیل این بازیکن معتقد است از قرارداد بیرو که با آپشن بیش از 18 میلیارد تومان می‌شود، حدود 55 درصد پرداخت شده است. اما بحثی که در این شرایط پررنگ است، این نیست که پرسپولیس درست می‌گوید یا وکیل بیرو، بلکه تخطی بازیکنان از عددی است که با موافقت با آن، قرارداد امضا کرده‌اند. خبر مهمی که دیروز در رسانه‌ها منتشر شد، این است که بیرانوند حاضر است با رقمی در حدود 50 میلیارد که حدود نیمی از پیشنهاد استقلال به اوست، دوباره با قرمزها پیمان همکاری ببندد و حدوداً سالی 25 میلیارد بگیرد. به این ترتیب او معتقد است که قرارداد قبلی‌اش با توجه به قراردادهای این فصل، رقم کمی است و باید اصلاح شود. شاید در این زمینه باید حق را به بیرانوند داد. او به عنوان گلر اصلی تیم ملی که بیشترین کلین‌شیت را در لیگ بیست و دوم داشته، حق دارد تا قرارداد خوبی نسبت به سایر بازیکنان داشته باشد. خصوصاً اینکه قرارداد بازیکنان نیمکت‌نشین و هم‌پست او در تیم دیگر، دست کمی از قرارداد قبلی بیرو ندارد و صحبت از قراردادهای 65 تا 70 میلیاردی در تیم‌های صنعتی است. با این حال، آنچه که باید به آن توجه داشت این است او حالا که با مبلغ پایه 12 و نیم میلیارد قرارداد بسته و با آپشن 18 میلیارد می‌شود، به آن پایبند باشد. این درست است که او بخواهد پرسپولیس قراردادش را بموقع بدهد اما اینکه به بهانه دیر پرداخت شدن، قرارداد مالی جدید بخواهد، می‌شود همان ماجرای شجاع. این در حالی است که تیم‌هایی مانند پرسپولیس یا استقلال ستاره‌های دیگری هم دارند که خود را در حد یک مهره تأثیرگذار مانند بیرو بدانند و اگر آنها هم بخواهند قراردادشان تصحیح شود، سنگ روی سنگ بند نمی‌شود. بر فرض استقلال هم 100 میلیارد به بیرانوند بدهد، آیا بازیکنان دیگر این تیم به قراردادشان معترض نمی‌شوند؟ به نظر می‌رسد سازمان خصوصی‌سازی، وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال، باید برای این چاه چاره‌ای بیندیشند که اگر آن را درست نکنند، عمیق و عمیق‌تر می‌شود!
  پولادگر معاون توسعه ورزش قهرمانی وزارت ورزش و جوانان به این موضوع اشاره کرده که این وزارتخانه به ماجرای بیرانوند ورود نمی‌کند! اما باید پرسید که وزارت ورزش و جوانان به عنوان یک نهاد نظارتی چرا ورود نمی‌کند؟ مگر رضا درویش و حجت کریمی، منصوب این وزارتخانه نیستند؟ استقلال و پرسپولیس وارد رقابت و ماجرایی عجیب شده‌اند که دود آن ممکن است به چشم فوتبال ایران برود.