محمدحسن موحدی
روانشناس و کارشناس فرهنگی   

هر چند به ظاهر فیلم 65 از جمله فیلم­‌هایی است که آثار فضایی و دایناسوری را به تصویر می­‌کشد و سعی می­‌کند ما را در فضای پارک ژوراسیک و فیلم‌­هایی از این دست فروببرد، اما قطعاً به موفقیت آنها نمی‌­رسد. فیلم از لحاظ فرمی، جز در جلوه­‌های بصری و جلوه‌­های کامپیوتری – که در ساخت دایناسورها و فضاپیما و.... به‌خوبی به کار رفته است- در دیگر امور از شخصیت‌پردازی و حتی سناریوپردازی دچار مشکلات است.
بسیاری بدین فیلم از آن لحاظ نگاه کرده‌­اند که جنگ با دایناسورها را در موقعیت­‌های مختلف خود به نمایش می­‌گذارد، اما به نظر می‌­رسد فیلم ایده دیگری را نیز در پس­‌زمینه خود دارد. ظهور کوآ دختربچه­‌ای که فریز شده تا در مأموریت میلز در سیاره دیگر استقرار یابد، می‌تواند نقطه­‌ای بر این موضوع باشد که قرار است فکر زندگی در سیارات دیگر هم در فیلم مطرح شود. به نظر می‌­رسد 65 در بیان موضوعات خود، دچار فشار سخن شده است و می­‌خواسته تمامی آنها را در نود دقیقه به تصویر بکشد و همین موضوع فیلمنامه را سردرگم کرده است و کمتر توانسته اولاً شخصیت‌­های خود را معرفی کند و ثانیاً فیلمنامه را دچار تعلیق­‌های ویژه کند. اما در مورد اثرات روانی 65 می‌توان به این موضوع اشاره کرد که فیلم به خانواده وفادار است. میلز سفر خود را به خاطر دخترش می­‌رود. دختری که بیماری لاعلاجی دارد و تنها دوست خوبش، پدرش است.
در این بین اما به‌دلیل مأموریت طولانی میلز دختر می­‌میرد. روبه‌رو شدن میلز با تنها دختر بازمانده سفینه­‌اش، تمامی حس­‌های پدر-دختری را برمی­‌انگیزد. حس­‌هایی که مراقبت یک والد از دخترش است. در صحنه­‌های مختلفی دفاع میلز را از کوآ می‌­بینیم. بعلاوه مخاطب با دخترک فیلم همدلی می­‌کند که تمامی خانواده­‌اش را در سانحه سقوط سفینه از دست داده است و در واقع امیدوار پیدا کردن آن­هاست. همدلی در واقع ترکیبی از احساسات و افکار همراه با درک متقابل است که به‌خوبی می‌توان در این فیلم و با همراهی هیجانات کوآ تجربه کرد. بعلاوه همذات­‌پنداری درستی بین مخاطب فیلم و شخصیت میلز شکل می­‌گیرد.
کسی که می‌­فهمیم چرا دارد از دخترک مراقبت می­‌کند. در واقع از جایی که میلز برای کوآ داستان دخترش را می‌گوید، کاملاً این روابط را در شکل والد-کودک شاهد هستیم. فیلم به طوری ساخته شده است که مخاطب آن خانواده باشد و در بحران فیلم­‌های استودیوهای هالیوودی که خانواده‌­هایی با تک والد یا والدین همجنس­گرا را ترویج می‌­کند، این فیلم مروج فرهنگ کاملی از خانواده است. آنهایی که حتی در ترسیم نقاشی کوآ روی سنگ‌های غار پدر و مادر را روایت می­‌کند.
هرچند فیلم 65 ضعیف ساخته شده است و نتوانسته کاملاً دراماتیک عمل کند یا داستانی تکراری و سردرگم را روایت می­‌کند اما می‌تواند از زندگی برای بقا سخن بگوید ولی خب باید دید که منظور نمادین فیلم­ساز از زندگی در 65 میلیون سال قبل روی زمین چیست؟ آیا فقط درصدد مواجهه افراد مدرن با زندگی گذشته است یا منظور دیگری در خود دارد؟