ستاره‌ای به نام محمدصادق
پوران‌دخت بنیادی
مدیرعامل کانون خیریه سندروم داون ایران
اطلاع‌رسانی به جامعه در خصوص مدل رفتاری و ارتباط با جامعه سندروم داون، کمک بسیار زیادی به این گروه می‌کند. یکی از تلاش‌های ما در کانون سندروم داون، تغییر نگرش جامعه نسبت به این افراد بوده است که فکر نکنند این یک بیماری است یا تعامل با این افراد نیاز به مراقبت یا حساسیت دارد. سندروم داون خلقت خداوند است با یک کروموزوم اضافه که ما آن را به نام کروموزوم عشق و مهربانی می‌شناسیم چرا که این افراد بسیار مهربان، خالص و صادق هستند. یکی از وظایف رسانه‌ها، به خاطر داشتن مخاطبان بی‌شمار، ایجاد آگاهی و اطلاع‌رسانی در خصوص این افراد است. بنابراین انعکاس تصویری خوب و درست از این گروه‌ها بسیار مهم است. باید اطلاعات اصلاح شود و نگاه درستی نسبت به این افراد در جامعه جریان داشته باشد.
در سریالی که اخیراً به این موضوع پرداخته است به نام «رهایم کن» یکی از بچه‌های ما به نام محمد صادق بازی می‌کند. این سریال در ساختن تصویری درست و محترم از کودکان این گروه، بسیار کمک‌کننده است و خوشبختانه برخلاف برخی دیگر از تولیدات تصویری، بدون هیچ‌گونه نگاه ترحم‌آمیز به این قشر، ساخته شده است. در واقع پرداختن به سندروم داون در این اثر نمایشی با نگاهی مثبت و مؤثر انجام شده است و ما از این بابت بسیار خوشحالیم.
جامعه باید آگاه شود و بداند که اگر این افراد از کودکی آموزش ببینند و تحت توانبخشی باشند، بسیار توانمند و مستعد خواهند بود. اینکه فیلمسازان ما در فیلم و سریال‌هایشان، یک جایگاه مناسب را به این کودکان اختصاص دهند، هم به آموزش جامعه کمک می‌کند و هم به عادی‌سازی حضور اجتماعی این افراد و همین‌طور به نمایش استعدادهایشان.
تعداد قابل توجهی از فیلم و سریال‌های ما به این موضوع پرداخته‌اند اما متأسفانه همه آنها به این گروه نگاه مثبت نداشته‌اند. خوشبختانه، رهایم‌کن تا بدین جا توانسته تصویر خوب و مناسبی از کودکان سندروم داون ارائه بدهد، کما اینکه هنوز هم می‌تواند بیشتر و بیشتر به توانایی‌های محمدصادق به‌عنوان نماینده این کودکان بپردازد. لازم می‌دانم که به طور ویژه از عوامل این سریال و بخصوص از محسن تنابنده، تشکر کنم که تعامل بسیار خوبی با محمدصادق داشته است، به طوری که گاهی حتی فرض می‌شود محمد صادق پسر واقعی اوست. تعامل محبت‌آمیز و درست و توأم با احترام آقای تنابنده با محمدصادق، به خوبی ارتباط بین این پدر و پسر را شکل داده است تا جایی که تصویری واقعی دارد و تصور نمی‌شود که این رابطه، نمایشی است. این تعامل خوب، تأثیر بسیار زیادی روی جامعه سندروم داون و بخصوص خانواده‌هایشان دارد و تصویری از ارزش و احترام به فرزندان‌شان را منعکس می‌کند که خبر از درک و احترام تفاوت این گروه با افراد عادی در جامعه می‌دهد.
