به بهانه حضور پژمان جمشیدی در «یادگار جنوب»
استعداد گمشده
مازیار معاونی
منتقد سینما
شهرت و محبوبیت قهرمانان ورزشی بخصوص فوتبالیست‌ها عامل مهمی است که نه‌تنها در ایران که در بسیاری از دیگر کشورهای دنیا پای آنها را به عالم سینما می‌کشاند. اتفاقی که برای پژمان جمشیدی رخ داد تا این فوتبالیست تیم پرطرفدار پرسپولیس که سوابق اندکی در تیم ملی هم داشته با دعوت سروش صحت حضور در یک قاب پرطرفدار دیگر را هم تجربه کند. البته ذکر این نکته هم خالی از لطف نیست که معمولاً چنین موقعیتی نصیب ورزشکارانی می‌شود که در دنیای ورزش جایگاه بالاتری از پژمان جمشیدی داشته و دارند ولی به هر حال این فوتبالیست نسبتاً مطرح که با هیچ متر و معیاری در قامت ستاره نبود از این فرصت آنچنان استفاده‌ای را برد که پیشینه ورزشی‌اش کاملاً تحت‌الشعاع کارنامه‌اش در دنیای هنر قرار بگیرد.
در سال ۱۳۹۰ که پژمان جمشیدی برای اولین بار مقابل دوربین سروش صحت به‌عنوان بازیگر میهمان در سریال «ساختمان پزشکان» قرار گرفت نتیجه کار تا اندازه‌ای موفقیت‌آمیز بود که سروش صحت دو سال بعد او را به‌عنوان بازیگر نقش اول سریال بعدی‌اش «پژمان» برگزید.
در سریال «پژمان» که انتخاب عامدانه نامش مخاطب را بلافاصله به پیشینه ورزشی این بازیگر تازه‌کار پیوند می‌داد تیم سازنده بازیگر باتجربه و شناخته‌شده‌ای همچون سام درخشانی را در کنارش قرار داد تا پژمان به پشتیبانی یک زوج هنری باتجربه از این میدان سخت به سلامت بیرون بیاید اما پژمان جمشیدی در همان فرصت نخست به‌گونه‌ای عمل کرد که برای کارگردانان آثار آینده‌اش جای نگرانی‌ای از این بابت باقی نگذاشت.
اگر علاوه بر استعداد، شانس را هم در موفقیت یک بازیگر سهیم بدانیم بی‌تردید بخت با پژمان جمشیدی بود که چهره‌هایی نظیر تهمینه میلانی، پیمان قاسم‌خانی و مانی حقیقی در فاصله نسبتاً کوتاهی پس از اتمام پخش سریال «پژمان»، او را برای بازی در آثاری همچون «آتش‌بس ۲»، «خوب بد جلف» و «۵۰ کیلو آلبالو» دعوت کردند تا این بازیگر بااستعداد بر پرده سینما هم دیده شود و با چشمه‌جوشان استعدادش قدر ببیند.
البته جمشیدی برای پیمودن سریع پله‌های موفقیت تنها به غریزه و شانس بسنده نکرد و تلاش کرد با شرکت در کلاس‌های آموزش بازیگری و برقراری ارتباط با تئاتر صحنه‌ای، کیفیت کاری خود را ارتقا دهد.
در میانه این موفقیت‌های تحسین‌آمیز البته یک موقعیت ناخوشایند هم در سال‌های پرفروغ کاری جمشیدی رخ داد؛ آنجا که نام او در جریان معرفی نامزدهای دریافت جایزه نقش مکمل مرد اختتامیه جشنواره سی و ششم قرائت شد و عده‌ای به این اعلام خندیدند. واکنش پژمان جمشیدی به این خنده‌های سخره‌آمیز و غیرمحترمانه، سکوت و جدیت بود و مهم‌تر از همه اینها مصمم‌تر شدن در مسیر رو به جلویی که تا آن زمان طی کرده بود.
جمشیدی پس از بازی در دو فصل از سریال «دیوار به دیوار» ساخته سامان‌مقدم و فیلم «خوب بد جلف ارتش سری» و تعدادی فیلم و سریال کم‌اهمیت‌تر و گمنام‌تر سال‌های آخر دهه ۹۰ را باز هم با موفقیت و کامیابی سپری کرد.
کمدی فانتزی موفق سروش صحت یعنی فیلم «جهان با من برقص» و سریال دیدنی «زیرخاکی» ساخته جلیل سامان، پژمان را در هر دو عرصه سینما و تلویزیون در جایگاهی بالا نگاه داشتند تا نوبت به فیلم درخشان «علفزار» ساخته کاظم دانشی برسد که جمشیدی موفق شد با ایفای نقش بازپرس بشارت علاوه بر یک نقش‌آفرینی درخشان به شکل کامل از پرسونای کمیک تثبیت شده خود خارج شده و خود را به عنوان یک بازیگر همه‌فن حریف و قابل اعتماد معرفی کند. بازیگری که به نظر می‌رسد مسیر درخشان طولانی‌تری در پیش دارد.