موسیقیدان بی مدعا
رضا مهدوی
نوازنده سنتور و مدرس موسیقی
علی‌اکبرسیاه اسطلخی معروف به علی اکبرپور، موسیقیدان گیلانی‌تبار ایرانی، 28 دی 1401 در 88 سالگی، دنیا را وداع گفت. نازنین مردی خوش‌مشرب، انسانی هنرمند و دوست‌داشتنی که بزرگ و کوچک احترامش می‌داشتند. انصافاً اخلاق خوب و هنر والای او، زبانزد عام و خاص بود. موسیقی را عشق می‌دانست و با آن به مردم مهرورزی‌ها می‌کرد. خلق و خوی دلنشین توأم با آرشه‌کشی‌های ویولنش، دل آشنا و گوش آشنای نه فقط گیلانی‌ها، بلکه در سبد شنیداری زبان‌های دیگر مناطق ایران هم بود، چرا که از گذشته‌های دور نغمه‌های شیرین و دلچسب گیلک و فارس را از طریق رادیو و تلویزیون به سمع و نظر مردم می‌رساند. پیشنهاد می‌کنم آثارش را جست‌و‌جو کنید و بشنوید.
زنده‌یاد اکبرپور، این مرد منظم و آراسته، ساز ویولن را از موسیو یرواند ِمشهور فرا گرفت و در اَوانِ نوجوانی به رادیوی بی‌سیم شهر رشت رهسپار شد تا ویولن نوازی کند! البته از کیهان دیوان بیگی و رکن‌الدین نژند هم در فراگیری هرچه بیشتر تکنیک‌های ویولن‌نوازی بهره‌ها برد. در اَوانِ جوانی به سرپرستی خود ارکستری را برای رادیوی رشت مهیا و تمامی نغمه‌های گیلانی و مازنی را برای اجرا، ضبط و پخش رادیویی تنظیم و بازآفرینی کرد. در این ارکستر خوانندگان محلی و هم آوازخوانان غیر محلی مثل غلامحسین بنان در 1334 اجرا داشته و ناصر مسعودی، فریدون پوررضا، نادرگلچین، فانی و تنی چند از خوانندگان آن دوران، آهنگ‌های او را می‌خواندند و بعد‌ها نیز احمد عاشورپور و حسین اصلانی با او همکاری‌ها داشتند. مرحوم اکبرپور همیشه روحیه طلبگی داشت و در هر زمانی در جست‌و‌جوی فراگیری چیزی تازه بود. از احمد پژمان، مصطفی کمال پورتراب، حسین دهلوی، رحمت‌الله بدیعی، توماس کریستین داوید، محمود کریمی، والودیا تارخانیان، ابراهیم روحی‌فر، اقدس پورتراب و فرهاد فخرالدینی مطلب‌ها و رمز و رازها می‌آموزد. به او قبل از انقلاب لقب بتهوون ایران داده شده بود، چرا که تنها موسیقیدانی بود در شهر رشت، که موسیقی کلاسیک غربی را به مهارت می‌دانست. آنقدرعاشق کار و هنر خود بود که پس از انقلاب و بویژه در هشت سال جنگ تحمیلی، آهنگ‌های بسیاری در گونه‌های مختلف با کلام و بی‌کلام بویژه سرود‌ها ساخت و از رادیو و تلویزیون پخش می‌شد. یادم آمد سال‌ها پیش در محضرش ضبط رادیویی داشتیم برای شبکه رادیو جوان در برنامه پرشنونده «با ستاره‌ها» که خاطره‌ها و حرف‌های شنیدنی‌ای به یادگار گذاشت. صد حیف و افسوس که چنین هنرمند متشخصی آن طور که باید و شاید به سرزبان‌ها نیفتاد. او سال‌ها در بستر بیماری روزگاری سخت را گذرانید هرچند که دارای رتبه درجه یک هنری همتراز دکتری گرفته بود. علی اکبرپور یک نظامی ارتشی مقید و متعهد به وطن و هنر موسیقی بود که نسل‌های بعد به یقین او را بیشتر خواهند شناخت. یادش گرامی و روحش شاد.