فروغی بسطامی کیست؟
شاعری که در غزل‌سرایی استاد بود
ریحانه میرحسینی
کارشناس ارشد ادبیات
آقای میرزاعباس فروغی فرزند آقاموسی بسطامی که در سال 1213 هجری در عتبات به دنیا آمد، فروغی بسطامی شاعر مشهور ما است که متأسفانه در سن 16 سالگی شانس از او رویگردان شده و پدرش را از دست می‌دهد و مجبوراً همراه مادرش به ایران می‌آید و در ساری در خانه عموی خود اقامت می‌کند و توسط همین عمویش بود که به فتحعلی شاه معرفی می‌شود و غزل‌هایی که می‌سراید به مذاق شاه کشور خوش می‌آید. میرزاعباس اوایل بیسواد بود ولی کم نیاورد و با تلاش و کوشش خواندن و نوشتن می‌آموزد ولی فکر نکنید که همین‌جا تمام می‌شود نه، او در نتیجه این تلاش‌ها و آشنایی با سعدی و حافظ به شعر و شاعری می‌پردازد و خودش را مسکین تخلص می‌کند. او چون بعد از مدتی خدمت شجاع‌السلطنه رسید به نام فروغ الدوله یکی از فرزندان او فروغی تخلص کرد و سرانجام به دیار خودش برگشت و در احوال و آثار عرفایی مثل بایزید و حلاج غرق گشته و گوشه‌نشین شد و حتی به قدری محبوبیت کسب کرده بود که ناصرالدین شاه هم عاشق او گشت و هر وقت غزلی می‌گفت برای فروغی می‌خواند ولی روزگار عمر خوشی‌‌هایش را کم کرد، بیمار شد و در سن شصت سالگی درگذشت. میرزاعباس کم کار بود و تنها از او یک دیوان که نزدیک به 3500 بیت دارد به چاپ رسیده است و چه حیف که از قلم شیوا و روان او کمتر بهره می‌بریم. سبک شعر فروغی زیبا و مختص خود او است البته خیال نکنید که نوآوری و ابتکاری در شعر فارسی وارد کرده، نه، بلکه آن سوز و گدازی که در شعرهایش می‌آورد باعث شده در شاعری مقام و شهرتی کسب کند. فروغی بسطامی بسیار زیبا شعر می‌گفت و یکی از بهترین غزل‌سرایان دوره اخیر است. یک نمونه از شعر معروف او که سراسر احساس در آن موج می‌زند را در همین‌جا می‌خوانید که پیشنهاد می‌شود کامل آن را اصلاً و ابداً از دست ندهید.
کی رفته‌ای ز دل که تمنا کنم تو را
کی بوده‌ای نهفته که پیدا کنم تو را
غیبت نکرده‌ای که شوم طالب حضور
پنهان نگشته‌ای که هویدا کنم تو را