بزرگ‌ترین بازنده انقلاب اسلامی

از این رو، دور از انتظار نیست که اسرائیل خود را بزرگ‌ترین بازنده انقلاب اسلامی بداند و بسرعت تخاصم عمیق خود را آغاز کند. فشار به امریکا، کانادا و دیگر کشورها برای تحریم ایران در اردیبهشت ۱۳۵۸ از جمله اقدامات علنی آغازین آنها بود، در حالی که ایران هنوز سرگرم سامان دادن اوضاع داخلی خود بود. مشکل اصلی اسرائیل، آغاز حرکتی در جهان اسلام پس از انقلاب اسلامی بود که نه تنها دستیابی به «نیل تا فرات» را برای آنها دست نیافتنی می‌ساخت؛ بلکه مسیر همراه‌سازی نخبگان کشورهای عربی را نیز مختل کرده بود.
تا آنجا که با جدی شدن حضور حزب‌الله لبنان در معادلات جنگی اسرائیل، در سال ۱۳۶۳ مرکز «موشه دایان» در دانشگاه «تل آویو»، همایش بین‌المللى بزرگی برای فهم دقیق‌تر از انقلاب اسلامی ترتیب داد و تقریباً از همه اسلام شناسان و ایران شناسان مخالف انقلاب اسلامى ایران دعوت به عمل آورد. سپس مجموع سخنرانى‌هاى ایراد شده در آن را مارتین کرامر در کتابى با عنوان «تشیع، مقاومت و انقلاب» به چاپ رساند. کرامر در مقدمه این کتاب که در سال ۱۹۸۷ به چاپ رسیده است، به بررسی تأثیر انقلاب اسلامی بر کشورهای منطقه همچون عراق، پاکستان، سوریه و... می‌پردازد و می‌نویسد: «لبنان اکنون امید ایران است، حتی ناظرانی که اخیراً نشانه‌هایی از اعتدال را در سیاست خارجی ایران مشاهده کرده‌اند، اذعان دارند که در لبنان، ایران از طریق حمایت گسترده‌اش از حزب‌الله به ترویج انقلاب متعهد است.» اگر امروز نگاهی به اخبار سرزمین‌های اشغالی بیندازیم که مسیر تطبیع و عادی‌سازی که برای آن هزینه هنگفتی با روش مشابه مئیر عزری صرف نخبگان شده بود، چگونه با خیزش جوانان راسخ زیرپا گذاشته شد؛ خواهیم فهمید چرا شرکت کنندگان در آن همایش، تا این حد نگران تأثیر انقلاب اسلامی بودند.