محور بسیاری از این تحرکات فردی به نام مئیر عزری، متولد اصفهان و مهاجرت کرده به سرزمین‌های اشغالی بود. او در ابتدا یکی از رابطان رژیم صهیونیستی بود و از ۱۳۳۵ در ایران فعال شد. ایران در سال ۱۳۳۸ مئیر عزری را به‌عنوان نماینده مستقیم و در حقیقت سفیر اسرائیل در ایران پذیرفت و تا سال ۱۳۵۲ در همین مقام بود. وی در پایان اقامت ۱۷ ساله‌اش در تهران، روز سه‌شنبه ۱۹ تیر ۱۳۵۲ موفق به دریافت نشان درجه دوم تاج می‌شود؛ جالب آنکه شاه به اسدالله علم، وزیر دربار خود دستور می‌دهد که تاریخ فرمان همراه نشان را به پیش از جنگ ۱۹۶۷ اعراب و اسرائیل تغییر دهد. از جمله اقدامات وی، دوستی با استادان دانشگاه‌ها و مدیران جراید و اندیشمندان و نویسندگان و سیاستمداران بود و از آنها به‌عنوان میهمان دولت دعوت می‌کرد تا از سرزمین‌های اشغالی دیدن کنند. به همین روش، او در میان بسیاری از متنفذان سیاسی، فرهنگی و... نفوذ فراوان داشت. از این راه، صهیونیست‌ها از یک سو برای خود نفت ارزان تدارک می‌دیدند و از سوی دیگر، بسیاری از کالاهایی که امکان تولید آن در ایران بود، حتی تخم مرغ را به ایران می‌فروختند. آن هم در شرایطی که بواسطه چند نوبت تجاوز سرزمینی، با همه کشورهای پیرامونی در موضع تخاصم بودند. از همه مهمتر آنکه ایران در کنار روابط عمیق با اسرائیل، زمینه‌ساز عادی‌سازی با کشورهای اسلامی بود که پیش‌قراول آن انور سادات بود. نقش شاه در به نتیجه رسیدن پیمان کمپ دیوید اگرچه در برابر دوربین‌ها نبود؛ اما لابلای اسناد و خاطرات می‌توان فهمید که رکن اصلی این اتفاق بود.
