سخنگوی فراکسیون ورزش مجلس در گفتوگو با «ایران»:
ریختوپاشهای بیجهت بلای جان ورزش است
سینا حسینی | موضوع وابستگی شدید فدراسیونهای ورزشی به منابع دولتی، چالش بسیار جدی برای ورزش ایران به وجود آورده است. با این حال، به اعتقاد بسیاری از کارشناسان و صاحبنظران، برای عبور از این چالش باید به سمت ایجاد درآمد پایدار حرکت کرد تا نبود منابع مالی، لطمهای به بدنه ورزش وارد نکند. سخنگوی فراکسیون ورزش مجلس شورای اسلامی، با اشاره به چالش وابستگی فدراسیونها و باشگاههای ورزشی به بودجه دولت، تنها راه برونرفت از این وضعیت را آشتی و همکاری با بخش خصوصی میداند و تأکید دارد باید از روشهای غلط گذشته پرهیز کرد و به سمت برنامهریزی منظم اقتصادی رفت تا نبود منابع برای ورزش دردسرساز نشود. در ادامه گفتوگوی «ایران» با روحالله لکعلیآبادی، سخنگوی فراکسیون ورزش مجلس را در این خصوص میخوانیم:
اگر در سالهای اخیر فدراسیونهای ورزشی به سمت درآمدزایی گام برمیداشتند، امروز دیگر هیچیک از آنها تا این حد وابسته به بودجه دولت نبودند. برای برونرفت از وضعیت فعلی چه راهکاری وجود دارد؟
با توجه به موانع موجود بر سر راه دولت و محدودیت در حوزه درآمدها، هیچ راه چارهای جز درآمدزایی فدراسیونهای ورزشی وجود ندارد. امروز تمرکز دولت باید حول محور سلامت و معیشت مردم باشد. از طرفی، حضور در میادین بینالمللی نیز از اهمیت ویژهای برخوردار است، اما برای حل مشکلات مالی و افزایش منابع مورد نیاز باید به سمت ایجاد درآمد برویم. اگر از مدتها قبل به سمت همکاری و تعامل با بخش خصوصی رفته بودیم، قطعاً امروز با چنین چالشی روبهرو نمیشدیم، اما حالا هم دیر نیست و باید به سمت درآمدزایی و همکاری با بخش خصوصی حرکت کنیم. نباید دست روی دست بگذاریم و بگوییم چون بودجه نداریم یا بودجه کم است، کاری نمیتوان انجام داد. زندگی در جریان است و ورزش را نمیتوان تعطیل کرد؛ بنابراین خیلی زود باید برنامهریزی کنیم تا راه جایگزینی برای تأمین منابع پیدا شود. بهترین روش برای عبور و برونرفت از وضعیت کنونی، حرکت به سوی بخش خصوصی است.
برخی فدراسیونهای ورزشی به علت وابستگی به منابع دولتی در سالهای قبل، همچنان در قبال موضوع درآمدزایی مقاومت به خرج میدهند.
خیلی از فدراسیونهای ورزشی نگران آینده هستند و این نگرانی را دارند که با محدودیت منابع دولتی، مسیر فعالیت آنها با چالش روبهرو شود. آنها این دغدغه را به من هم منتقل کردهاند. روزانه چند رئیس فدراسیون با من تماس میگیرند و میگویند مشکل داریم. من هم به آنها گفتهام و الان هم میگویم که این نگرانی با برنامهریزی اصولی و ایدههای اقتصادی برطرف میشود، به شرط اینکه بیکار نباشیم و برای درآمدزایی اقدامات مفید و مؤثر انجام دهیم. البته همکاری دولت نیز در این میان تأثیرگذار و مهم است. در این مقطع که با محدودیت منابع مواجه هستیم، باید سراغ طرح مولدسازی برویم. آقای پزشکیان در جلسه روز یکشنبه مجلس تأکید کردند که این طرح با جدیت اجرا خواهد شد. ما هم در فراکسیون ورزش مجلس در این مسیر، کنار فدراسیونهای ورزشی و قهرمانان این سرزمین هستیم تا مشکلات موجود را برطرف کنیم، اما همه این اتفاقات نیازمند حرکت و اقدام مدیران ورزشی است.
اگر طرح مولدسازی بهدرستی اجرا شود، امکان افزایش منابع درآمدی در حوزه ورزش وجود دارد، اما برخی مدیران در راستای اجرای این طرح مقاومت بیجهت میکنند.
با توجه به تأکید رئیسجمهوری، امیدوارم موانع اجرای این طرح برطرف شود. ما با مولدسازی یا تغییر کاربری برخی اماکن ورزشی در سراسر کشور میتوانیم بودجه مورد نیاز فدراسیونها و هیأتهای ورزشی را در جهت حمایت از ورزش و قهرمانان فراهم کنیم. از طرفی، در کنار مولدسازی باید از حضور بخش خصوصی در فضای ورزش نیز استفاده مطلوبی ببریم.
ورود بخش خصوصی به حوزه ورزش نیازمند حمایت و ایجاد انگیزه از سوی فدراسیونهای ورزشی است، اما در مقطع کنونی برخی از سرمایهگذاران بخش خصوصی هم از نبود نگاه حرفهای در این بخش بشدت گلایه دارند.
ما باید فعالان بخش خصوصی در ورزش را به قدری حمایت کنیم که سایر صاحبان ثروت و صنایع نیز به واسطه این رفتار ترغیب شوند و به ورزش ورود کنند، اما متأسفانه نگاه یکسانی در حوزه ورزش وجود ندارد. ما چندی پیش در فراکسیون ورزش از برخی مالکان باشگاههای خصوصی در فوتبال دعوت کردیم تا از نزدیک با آنها گفتوگو کنیم. جالب اینجاست که آنان مشکلی با سرمایهگذاری در ورزش ندارند، اما از نبود نگاه یکسان بشدت گلایهمند بودند. وقتی میتوانیم با در اختیار گذاشتن فضاهای ورزشی به آنها، مشکلات بخش خصوصی را برطرف کنیم، چرا این اتفاق رخ نمیدهد؟ آنها در کنار تأمین هزینههای باشگاههای خود، حاضرند هزینههای نگهداری ورزشگاهها و محیطهای ورزشی را نیز پرداخت کنند، اما این اتفاق تا امروز رخ نداده است. در مقابل، تیمهای غیرخصوصی که با پول مردم و بودجههای دولتی اداره میشوند، امکانات بیشتری نسبت به آنها دارند. این موضوع باعث دلسردی بخش خصوصی میشود. ما تا چه زمانی قرار است از تیمهای خصولتی و دولتی حمایت کنیم و به بخش خصوصی بیتوجه باشیم؟
به نظر میرسد با محدودیتهای موجود در منابع دولتی، برخی باشگاههایی که از این منابع استفاده میکردند نیز در آینده با چالشهای جدی روبهرو شوند.
بدون شک این اتفاق برای آن دسته از باشگاههایی که با بودجههای دولتی بیجهت رشد کرده و فربه شدهاند، رخ خواهد داد. در بدنه ورزش، بویژه در برخی رشتهها از جمله فوتبال، از این قبیل باشگاههای مصرفکننده زیاد داریم؛ باشگاههایی که در میادین بینالمللی هیچ افتخار و موفقیتی به دست نمیآورند و با ریختوپاشها بلای جان ورزش شدهاند و بدهیهای آنها به دولت تحمیل میشود. بساط این هزینههای هنگفت در این باشگاهها باید جمع شود. اگر این روال تداوم داشته باشد و آنها بخواهند به ولخرجیهای خود ادامه دهند، شاهد ورشکستگیشان در ورزش ایران خواهیم بود که قطعاً آثار خوبی به دنبال نخواهد داشت.
برخی کارشناسان معتقدند باید در نحوه واگذاری باشگاهها به بخش خصوصی نیز تجدیدنظر شود تا وابستگی آنها به بودجه و منابع دولتی به صفر برسد.
وضعیت فعلی واگذاری باشگاهها به بخش خصوصی با آنچه در دنیا در حال انجام است تفاوت بسیار زیادی دارد. برای خروج از این وضعیت، نیازمند برنامهریزی دقیق و استاندارد هستیم تا باشگاهها به کلی از چرخه وابستگی به منابع دولتی خارج شوند. باید یک برنامه کوتاهمدت و یک برنامه بلندمدت داشته باشیم. وضعیت کنونی قطعاً قابل نقد جدی است، چرا که این باشگاهها همچنان از منابع دولت استفاده میکنند و خبری از خصوصیسازی واقعی نیست. اگر به دنبال اجرای عدالت ورزشی هستیم، باید فکری جدی داشته باشیم، زیرا با این وضعیت بودجه و محدودیت منابع، فعالیت این باشگاهها، ریختوپاش و هزینهکردهای آنها به هیچ وجه با منطق سازگار نیست و مشکلات فراوانی برای دولت ایجاد میکند؛ مسائلی که مطمئناً مورد قبول دولت هم نیست. بنابراین باید هرچه سریعتر تکلیف این باشگاهها روشن شود.
