برخی از روستاهای سیستان و بلوچستان در پی خشکسالیهای پیدرپی، طوفانهای شن و نبود آب، بهتدریج از سکنه خالی شدند و امروز تنها مخروبههایی از آنها باقی مانده است که در میان این ویرانیها شاخههای درختان خشک «گز» چنان خانهها را در آغوش گرفتهاند که گویی آخرین نشانههای حیات هستند که نمیخواهند این سرزمین را رها کنند.
خشکسالی در سیستان و بلوچستان دیگر یک تهدید مقطعی نیست، بحرانی مزمن است که با مشکلات حقابه تالاب هامون، کشاورزی و معیشت مردم از بین رفته و موج گستردهای از مهاجرت از روستاهای اطراف زابل را رقم زده است؛ بسیاری کوچ کردهاند و آنان که ماندهاند، بهتدریج از چرخه زندگی اجتماعی حذف میشوند. امروز، خرابههای خانهها و درختان گز خشکیده نشانهای از زیست فراموش شدهاند؛ تصاویری که ثبت آنها تلاشی است برای هشدار درباره سرنوشت روستاهایی که آرام و بیصدا خاموش میشوند.
